ହୃଦୟର ଭଗ୍ନ କୋଣାର୍କ

ମନର ଆଶା ଆଉ ଭରଷା ନେଇ

ଗଢ଼ିଥିଲି ମନେ ସୌଧ ମାଳିନୀ କୋଣାର୍କ ଟିଏ

ଯେପରି ସ୍ୱପ୍ନ ଭୁକ୍ ମଣିଷ ଗଢ଼ିବସେ

ସ୍ୱପ୍ନିଳ ତାଜମହଲ ଟିଏ । 

ସ୍ନେହ , ମମତା ଆଉ ପରିଶ୍ରମକୁ

କାରିଗର ହାତରେ ନ୍ୟସ୍ତ କରିଥିଲି

ମାଟି,ଗୋଡି ଆଉ ସିମେଣ୍ଟ ବଦଳରେ

ଭଲପାଇବାର ଅଫୁରନ୍ତ ସ୍ନେହ ଭରିଦେଇଥିଲି ।

କୋଣାର୍କ ତୋଳିବା ପ୍ରାୟ ସରିଯାଇଥିଲା

କେବଳ ବାକି ରହିଥିଲା ତ 

କୋଣାର୍କ ର ଦଧିନଉତି ସ୍ଥାପିବାର ଅଭିପ୍ରାୟ 

ସମସ୍ତଙ୍କର ମନଭିତରେ କେତେ ଯେ ଉନ୍ମାଦନ

ଆଶା ଆଉ ଆଶଙ୍କାରେ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ।

ହେଲେ କେଉଁ ଆଡୁ ମାଡ଼ିଆସିଲା କେଜାଣି

ଅନ୍ଧକାର କୁ ନେଇ ଘୋଡେଇ ହେଇଥିବା ଝଡ଼ଟିଏ

ବହିଲା ଅଣଚାଷ ବେଗରେ ପବନ

ବର୍ଷା ସାଙ୍ଗକୁ ଘଡ଼ ଘଡିର ସମ୍ଭାର

ଆଉ କ୍ଷ୍ୟଣିକରେ ଵିଧ୍ୱସ୍ତ କରିଦେଲା

କୋଣାର୍କର କଳେବର କୁ ।

ଆଖି ପିଛୁଳାକେ ସବୁ ଛାରଖାର କରିଦେଲା

ସବୁ ଶିଳ୍ପୀଙ୍କର ଆଶା ,ସ୍ୱପ୍ନ ଆଉ ପରିଶ୍ରମକୁ

ବିଲୀନ କରିଦେଲା ମାଟିରେ କୋଣାର୍କର ଅସ୍ତିତ୍ୱ କୁ

ଆଉ କାରିଗର ଙ୍କର ହୃଦୟରେ ଉଜ୍ଜୀବିତ

ଜୀବନ୍ତ କୋଣାର୍କ ର ପ୍ରତିମାଟିକୁ ।