ହଜିଲା ଦିନର ସ୍ମୃତି

ଏକାଏକା ବସି ଓଲଟାଉଥିଲି

ସ୍ମୃତିର ପୃଷ୍ଠାକୁ ଗୋଟିକୁ ଗୋଟି,

ପୂରୁବ ଦିନର ଗୌରବ ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ

ମୋ ଜାତି ସ°ସ୍କୃତି ବିଚ୍ୟୁତି ତ୍ରୁଟି ।

ସମୁଦ୍ର ବକ୍ଷରେ ବୋଇତ ମେଲାଇ

ଉତ୍କଳ ବଣିକ ସାଧବ ପୁଅ

ଯାଉଥିଲା ଦୂର ଜାଭା ଶାକ୍ୟଦ୍ୱୀପ

ସିଂହଳ ଜାପାନ ବାଲି ବୋର୍ଣିଅ ।

ଅସୁମାରୀ ଧନ ମୂଲ୍ୟବାନ ରତ୍ନ

ଭଣ୍ଡାରେ ଆମରି ରାଜ୍ୟ ଓଡିଶା

ହସି ଉଠୁଥିଲା ଶସ୍ୟର ସମ୍ଭାର

ଭୋଗିଲା କେମିତି ଦୁଃଖ ଦୁର୍ଦ୍ଦଶା ।

ଶତ ବାଧାବିଘ୍ନ ବନ୍ୟା ଦୁର୍ବିପାକ

ଯୁଦ୍ଧ ଘନଘଟା ଝଡ଼ ବତାସେ

ଟେକୁଥିଲା ମଥା କ୍ଷତ୍ରିୟ ପାଇକ

ପାତି ଦେଉଥିଲା ଛାତି ସାହସେ ।

ଭାଙ୍ଗିଗଲା ତାର ହାଡ଼ ମେରୁଦଣ୍ଡ

ପାରୁନି ଅଣ୍ଟାକୁ ଆଉ ସଳଖି

ତା ଭାଗ୍ୟ ଆକାଶେ ସୂରୁଜ ଉଦୟ

ପାରିବ କି ସତେ ସିଏ ବା ଦେଖି ।

ଦେଶ ଜାତି ପାଇଁ ଆତ୍ମ ବଳିଦାନ

ଦେଉଥିଲା ଦିନେ ସେ ହସି ହସି

ହରାଇ ସର୍ବସ୍ୱ ଦାଣ୍ଡର ଭିକାରୀ

କପାଳକୁ ନିନ୍ଦି ବାହୁନେ ବସି ।

ହରାଇଲା ଯେବେ ଉତ୍କଳ ସ୍ୱାତନ୍ତ୍ର

ମୁକୁନ୍ଦଦେବଙ୍କ ଶାସନ ଅନ୍ତେ

ଆରମ୍ଭ ହୋଇଲା ଅନ୍ଧକାର ଯୁଗ

ପ୍ରମାଦ ଗଣିଲେ ପ୍ରଜା ସମସ୍ତେ ।

ଶତ୍ରୁ ଆଫଗାନ ମୋଗଲ ରାଜତ୍ୱ

ଭାଙ୍ଗିଲା ମନ୍ଦିର କିରତୀ ରାଜି

ହରାଇଣ ଭୂମି ବୃତ୍ତି ଆଜୀବିକା

ତିଷ୍ଠି ରହିବାକୁ ହୋଇଲା ସନ୍ଧି ।

ମରାଠାଙ୍କ ଠାରୁ ଇ°ରେଜ ଶାସକ

ହାସଲ କରିଲେ ଉତ୍କଳ ଖଣ୍ଡ

ପ୍ରଣୟନ କଲେ ସୂର୍ଯ୍ୟାସ୍ତ ଆଇନ

ବ୍ୟାଜାପ୍ତି କରିଲେ ଭୂ ଅଧିକାର ।

ପାଇକ ସାମନ୍ତ ହେଲେ ସର୍ବସ୍ୱାନ୍ତ

ଭାଙ୍ଗିଗଲା ଗଡ଼ ଓ ଚଉପାଢି

ବୃତ୍ତି ଲାଖରାଜି ଯୁଦ୍ଧ କରସେବା

ସୁବିଧା ସବୁକୁ ନେଲେ ସେ କାଢି ।

ପଡୋଶୀ ମୁଲକୁ ଶିକ୍ଷିତ ଚତୁର

ସ°ଭ୍ରାନ୍ତ ବଙ୍ଗୀୟ ସୁଯୋଗ ଦେଖି

ହାତେଇ ନେଲେ ସେ ଜମିର ଜାଗିରି

 ଶୋଷିଲେ ରକତ ଜବରଦସ୍ତି ।

ନବେ ପ୍ରତିଶତ କର ଓ ଖଜଣା

ଅସୁଲି କାରଣୁ ମହା ଦୁର୍ଭିକ୍ଷ

ସନ ଅଠରଶ ଛଅଷଠି ଥିଲା

ପୁରୀ ଗଜପତି ରାଜ ନଅଙ୍କ ।

ମଲେ ପ୍ରଜାକୁଳ ପୋକମାଛି ପରି

ଅସହ୍ୟ ହୋଇଲା ଉତପୀଡନ

କୁହୁଳିଲା ଅଗ୍ନି ଜନ ଅସନ୍ତୋଷ

ସଙ୍ଘଟିତ ହେଲା ମହା ସ°ଗ୍ରାମ ।

ସନ ଅଠରଶ ସତର ମସିହା

ପାଇକ ବିଦ୍ରୋହ ପ୍ରସିଦ୍ଧ ନାମ

ସ୍ୱାଧୀନତା ପାଇଁ ପ୍ରଥମ ସ°ଗ୍ରାମ

କରିଥିଲା ବୀର ଜାତି କଳିଙ୍ଗ ।

ଯାଇଅଛି ବିତି ପଚସ୍ତରୀ ବର୍ଷ

ସ୍ୱାଧୀନତା ଆମ ହୋଇଛି ପ୍ରାପ୍ତି

ମାତ୍ର ହୋଇନାହିଁ ଦୁସ୍ଥିତିର ଅନ୍ତ

ପଙ୍ଗୁ ଓ ଅଥର୍ବ ଏବେ ବି ଜାତି ।

ଚରମ ତା ତ୍ୟାଗ ଆତ୍ମ ବଳିଦାନ

ଉଷୁମ ରକତ ନ ଯାଉ ବୃଥା

ସତ୍ୟର ମହିମା ସ୍ୱର୍ଣିମ ଅକ୍ଷରେ

ହେଉ ଲିପିବଦ୍ଧ ଉଜ୍ଜ୍ବଳ ଗାଥା ।

ପବିତ୍ର ଉତ୍କଳେ ବିଜେ ଜଗନ୍ନାଥ

ପତିତପାବନ ଉଡଇ ବାନା

ବଳିୟାର ଭୂଜ ହେଉ ପ୍ରସାରିତ

ବିପୁଳିତ ହେଉ କର୍ମ ଭାବନା ।