ହେଉ ମୋର ଅନୁଚିନ୍ତା

ମନୁଷ୍ୟ ସାମାଜିକ ପ୍ରାଣୀ, 

ଧର୍ମ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ କରିବା

ନିଷ୍ଠୁର ଅନ୍ୟାୟୀ ହୋଇ 

ଅଧର୍ମର ପଥ ନଧରିବା ।

କି ସମୟ ହୋଇଛି, ମାନବ 

ହିଂସାରେ ଜଳୁଛି 

ସତ୍ଯ ଧର୍ମ ଦୟା କ୍ଷମାକୁ 

ମନରୁ ବାଦ ଦେଇଛି ।

ଦୁର୍ବଳ ଉପରେ ଚାଲେ 

ସବଳର ଅତ୍ୟାଚାର

ନିରୀହ ପ୍ରାଣ ପଡୁଛି ଆହୁତି, 

ଦେଖି ମନ ଅସ୍ଥିର ।

ମାୟା କୁହୁଡିରେ ପହଁରି 

ଜୀବନ ଉବୁଟୁବ ହୁଏ

ସତ୍ୟକୁ ପାଶୋରୀ ଅଜ୍ଞାନରେ 

ମଣିଷ ହାହାକାର ହୁଏ ।

ଏ ଦୁର୍ଦ୍ଦିନର ଗରଳ ମୋର 

ହୃଦୟରେ ନଆସୁ

ମାନବତା ହଜାଇଣ ମୋ ପିଣ୍ଡକୁ

 ଦୁଃଖ ନଆସୁ ।

ଅନ୍ତର ମଧ୍ୟରେ ମୋର ସତ୍ୟ

ପଥେ ଅହରହ ଥାଉ

ହୃଦୟ ଭିତରେ ସଦା ପ୍ରକୃତି

ଦତ୍ତ ସୁନ୍ଦରତା ଭରି ରହୁ ।