ହେ ରୁଚିକା !

ପାଶୋରି ଗଲକି ବିତିଥିବା ସେଇ ଦିନ ?

ଅଧାଗଢା ମୋର ସ୍ବପ୍ନ-ବାଲିଘର

ପ୍ରଣୟର ସେଇ ପ୍ରାଣ-କାରାଗାର

ଏବେବି ପଡିଛି ଶୁନ୍ୟ।

ହଂସିନି ଗୋ !

କାଇଁଗୋ କପଟ କର ?

ଜହ୍ନକୁ ଆଡେଇ କେବେ ଥରେ ହସ

ମନରେ ଭରୁଗୋ ଅସୀମ ସାହାସ

ଶାନ୍ତ ହେଉ ଗୋ କ୍ଷାନ୍ତ ଜୀବନ ମୋର।

ଆବୋରି ବସିଛ ପ୍ରିୟ......

ହୃଦୟର ଯେତେ ବନ ଉପବନ

ଜଳ-ସ୍ଥଳ-ନଭ-ପର୍ବତ କାନନ

ଆକୁଳ ପରାଣ ତୁମପାଖେ ମତେନିଅ ।

କାହିଁଗଲ ଅପସରି !

କୋଉ ପଥେ କାହା ସାଥେ ହଜିଗଲ

କାହିଁକି ଖେଳୁଛ ଲୁଚକାଳି ଖେଳ?

ତୁମ ଦୁନିଆକୁ ଟାଣିନିଅ ହାତଧରି

ସୁପ୍ରଜିତ କୁମାର ସାହୁ