ସରିତା: ସୁଚରିତା

ଝିଅ ସେ ଅତି ନିରବ, ଥିଲା ତା'ର ନାଁ ସରିତା;

ପାଠରେ ଥିବ ଆଗରେ, ଠାରୁ ଶୋଭା-ଝୁନୁ-ନିତା;

ଏକାଏକା ପାଖେ ନଥିବେ, ପଦ୍ମିନୀ-ସନ୍ଧ୍ୟା-ମମତା;

ତାକୁ ଛାଡି ସବୁ ଗପିବେ, ମାମି-ବନ୍ଦନା-ଗୀତା;

ସେପଟେ ଅଞ୍ଜନା-ଶୈଳ, ଦୀପ୍ତି-ଲିନା-ସୁଚିତ୍ରା;

ଜୟନ୍ତୀ-ବିଷୟା ତହିଁ, ଯେ ଶ୍ୱରୀ-ଶାନ୍ତି-ସୁଜାତା |

କେଶ ବିନ୍ୟାସ ଏମିତି, ନାହିଁ ତା' ଲୋଡ଼ା ତ ଫିତା;

ଦେଖିବାକୁ ଠିକ ଯେମିତି, ଥିଲେ ଇନ୍ଦିରା ନେତା;

ହେଲେ ଭଲପାଏ ନାହିଁ, ସେ ନେତା-ଅଭିନେତା;

ବୁଦ୍ଧିରେ ଚତୁର ସିଏ, ପାରେ କେ କାଟି ତା' ଚିତା;

କାନ୍ଧେ ବସ୍ତାନି ବହି ତା', ପାଦରେ ଲେଡିଜି ଜୋତା;

ଆସିବ ଶ୍ରେଣୀକୁ ଧରି, ସେ ହାତେ ବଙ୍କୁଲୀ ଛତା |

ଉତ୍ତମ ଅତି ଝିଅଟେ, ବହୂଟେ, ଉତ୍ତମ ମାତା;

ସଦୟ ହୃଦ ମନ ତା', ଅଲିଭା ଅଟେ ସଳିତା;

ସ୍ନେହ ପ୍ରେମରେ ଭରା ସେ, ଥିଲେ ବି କାର୍ଯ୍ୟରତା;

ସକ୍ଷମ ସିଏ ସବଳା, ନୁହେଁ ତ ଟିକିଏ ଭୀତା;

ତୁଳସୀ ଦୁଇ ପତ୍ରରୁ, ବାସେ ସେ ଜଗତ ଜିତା;

ହାରିବା ଯାତକେ ନାହିଁ, ତା' ଲେଖା ସେ ଅପରାଜିତା |