ହେ ପ୍ରିୟତମ

ମୁଁ ତୁମ ଚରଣ ଦାସୀ ତୁମେ ମୋର ନାଥ

ଛୋଟ ଏକ କଥା ନେଇ କରିିଲ ଅନାଥ ।

ଅଶୋକ ବାଟିକା ସୀତା ଠାରୁ ବଳେ ଦୁଃଖ

କାହିଁ ପାଇଁ କେଉଁଁ ଦୋଷେ ହୋଇଲା ବିମୁଖ ।

ପ୍ରଭାତରୁ ରାତି ଯାଏ ଯେତେ କର୍ମ ମାନ

ନିଭାଇଛି ନଖୋଲି ମୁଁ ତୁୁଣ୍ଡରୁ ବଚନ ।

ଅବହେଳା କରି ନାହିଁ ତୁମରି ସେବାରେ

ଅନ୍ନ ବ୍ୟଞ୍ଜନ ପରଶି ଦେଇଛି ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ ।

ଉଚ୍ଚ ସ୍ଵରେ ବାର୍ତ୍ତଳାପ କେବେ ତ କରିନି

ମୋ ଲାଗି ଆଖିରୁ କେବେ ଢାଳି ନାହଁ ପାଣି ।

ପ୍ରତି ସର୍ତ୍ତ ପ୍ରତି ଧର୍ମ କରିିିଛି ପାଳନ

ଶାଶୁ ଶ୍ୱଶୁରଙ୍କ କଥା କରିିିନିି ଅମାନ୍ୟ ।

ତୁମ ମନ ଶାନ୍ତି ପାଇଁ ମୋର ଯେତେ ଚେଷ୍ଟା

କାହିଁକି ବୁଝୁନ ପ୍ରିୟ ମୋର ଏତେ ନିଷ୍ଠା ।

ଯେତେ ଭୟଙ୍କର ହୋଇ ଆସୁ ଥାଉ ଝଡ

ବିହଙ୍ଗର ଧର୍ଯ୍ୟ ଥାଏ ବାନ୍ଧିବାକୁ ନୀଡ଼ ।

ପତ୍ନୀ ହୃଦୟରେ ସ୍ଵାମୀ ଦେବତା ସମାନ

ବିଚ୍ଛେଦ ବିରହ ବୋଳି ନିିିତି କରେ ସ୍ନାନ ।

ଘନ ବିିିିଭାବରୀ କୋଳେ ଲିଭି ଯାନ୍ତି ରବି

ପ୍ରଭାତୀ ତାରକା ପାଇ ଭାସି ଆସେ ଛବି ।

ମନର ବେଦନା ସିନା ମନେ ମରୁ ଥାଇ

ନିରିହ ଚକ୍ଷୁଟି ଥାଏ ତୁୁମ ପଥ ଚାହିଁ ।

ଅନଳ ଦହନ ଯଦି କନକ ନ ସହେ

ଆଭୂଷଣ ପ୍ରେମୀ କିିିବା ପଡିିିବେ ତା ମୋହେ ।

ତୁମେ ସିନା ହୃଦୟରୁ କରିିଲ ଅନ୍ତର

ମୁଁ କିନ୍ତୁ ନାଇବି ତୁୁମ ସୁହାଗ ସିନ୍ଦୂର ।