ହେ କବିତା ତୁମେ

ହେ କବିତା ତୁମେ ମୁଗ୍ଧ ମାନସର 

ମରମ ଭିତର କଥା,

କେବେ ପ୍ରେମ ପୁଣି ବିଦ୍ରୋହୀ ହୃଦରେ 

ଜଳନ୍ତା ନିଆଁର ବ୍ୟଥା ।

ହେ କବିତା ତୁମେ ନୂଆ ଫଗୁଣର 

ରଙ୍ଗ ବୋଳା ଦରହାସ,

କେବେ ସେ ନିରବ ଅଧରର ଭାଷା 

ସ୍ମୃତି ଭିଜା ଇତିହାସ । 

ହେ କବିତା ତୁମେ କ୍ଳାନ୍ତ ପଥିକର 

ସୁଶୀତଳ ପାନ୍ଥଶାଳା,

ନିର୍ଝରିଣୀ ତୁମ ଲିଭାଇ ଦିଏ ଯେ 

ଶତ ନିଦାଘର ଜ୍ବାଳା । 

ହେ କବିତା ତୁମେ ଜ୍ଞାନର ଅସୀମ 

ଆକାଶର ଛତ୍ର ଛାୟା,

ତୁମେ ଅନୁଭୂତି ଜୀବନ ନଦୀରେ 

କୂଳ ଖୋଜୁଥିବା ରାହା । 

ହେ କବିତା ତୁମେ ଭାବ ମନ୍ଥନରୁ 

ନିର୍ଗତ ପୀୟୂଷ ଧାରା,

ମୃତ୍ୟୁ ଯାଏ ହାରି ଶୋକ ନିଏ ହରି 

ଶବ୍ଦ ସଂଜୀବନୀ ଧାରା । 

ହେ କବିତା ତୁମେ ଶ୍ରାବଣ ରାତିରେ 

ମନେ ଜଳୁଥିବା ନିଆଁ

ଗୋଧୂଳି ସେପାଖେ ହଜି ଯାଇଥିବା 

ଘନ କୁହୁଡ଼ିର ଧୂଆଁ ।

ହେ କବିତା ତୁମେ ବିରହୀ ଆଖିରେ 

ଲୁହ ଭିଜା ବେଳାଭୂମି

ପୀଡ଼ିତ ଆଖିରୁ ଝରି ପଡୁଥିବା 

ବେଦନା ବିଧୁର ଉର୍ମି । 

ହେ କବିତା ତୁମେ ରୁକ୍ଷ ସମାଜର 

କମନୀୟ ପ୍ରତିବିମ୍ବ

ଅବସାଦ ଭରା ଭଙ୍ଗା ହୃଦୟରେ 

ଭରିଦିଅ ତୁମେ ଦମ୍ଭ ।

ହେ କବିତା ତୁମେ ଛନ୍ଦବଦ୍ଧ ଏକ 

ଜୀବନର ଗୀତା ସାର

ତୁମେ ହିଁ ଜୀବନ ତୁମ ବିନା ସତେ 

ଚଉଦିଗ ଅନ୍ଧକାର । 

ହେ କବିତା ତୁମେ ଅବ୍ୟକ୍ତ କୋହର 

ସୁଲଳିତ ଆଶ୍ୱାସନା

ତୁମେ ଏକା କ୍ଷୀଣ ହତାଶ ଜୀବନେ 

ପୂଜା ବ୍ରତ ଉପାସନା ।