ହେ ଜଗନ୍ନାଥ

ହେ ଜଗନ୍ନାଥ, ତୁ ପରା ଜଗତର ନାଥ, ଜଗନ୍ନାଥ .....

ଶୁଣିଛି ତୋର କେତେ ମହିମା, 

ପଢିଛି ତୋର ସେ ସଂସ୍କୃତିରୁ କିଛି 

କନ୍ଧ ଠୁ ହେଉ ଅବା ନୀଳାଚଳ ଯାଏଁ

ଉଡେ ଖାଲି ତୋରି ଗାଥା ।

ଯଦି ବା ମୁଁ ନୁହେଁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନାସ୍ତିକ, 

ହେଲେ ହୋଇପାରିନି ବି ପୂରା ଆସ୍ତିକ, 

ତୋ ଭକ୍ତି ଭାବନା ବନ୍ଧନରେ 

ଅଭାବୀଟାଏ ମୁଁ, 

ତୋ ଶ୍ରଦ୍ଧାର ଶରଧା ବାଲିରୁ 

କେବେ ବି ଗୋଟେଇନି 

ଆଶାର ରେଣୁକୁ ।

ଅସହାୟରେ କେବେ ବି 

ହାତ ପତାଏନି ତୋ ଆଗେ, 

ତୋ ବଡ ଦେଉଳେ ମୁଣ୍ଡିଆ ମାରିଛି ସତ 

ହେଲେ ମାଗୁଣି କରିନି କେବେ ।

ତୋର ଏ ଭକ୍ତି ସାଗରରେ

ଜଳକଣିକାଟେ ହୋଇ ପାରିନି ମୁଁ, 

ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ କହିଛି ସତ 

ହେଲେ ତୋ ନାମ ଜପିନି କେବେ ମୁଁ ।

ଛାତ୍ର ଜୀବନରେ ବାପାଙ୍କ 

ସାହିତ୍ୟିକ ପରିଭାଷାରେ ଖାଲି ଲେଖିଛି ତୋ ରଥଯାତର ପ୍ରବନ୍ଧଟି, 

ହେଲେ....

ତୋ ବଡଦାଣ୍ଡର ବଡ ଯାତରେ 

ତୋ ରଥ ଦଉଡିକୁ କେବେ 

ଛୁଇଁନି ମୁଁ, 

ହାତ ପାତି କେବେ କିଛି ମାଗିନି ମୁଁ ।

କାହିଁକି ବା ମାଗିଥାନ୍ତି ...

ତୁ ପରା ଜାଣି ପାରୁ ମନ କଥା, 

ତୁ ପରା ପଢିପାରୁ ଅନ୍ତରର କଥା ।

ମାଗିବା ଆଗରୁ ପରା ତୁ 

ଦେଇଥାଉ, ଶୁଣିଛି ତୋର ଏ ଗାଥା ।

ହେଲେ ତୋର ସେ ସ୍ୱର୍ଗଦ୍ୱାରକୁ ଯାଇଛି ମୁଁ, 

ଯାଇଛି ମୋର କୁନି ଭାଇ ।

ମୋ ବାପା, ବଡବାପାଙ୍କ ଆତ୍ମାକୁ

ସ୍ୱର୍ଗ ଯାଏଁ ଦେଖାଇଛି ରାସ୍ତା 

ତୋର ସେ ସ୍ୱର୍ଗଦ୍ୱାର ।

ଜଗତ କହେ ତୁ ଖାଲି ଦେଇ ଶିଖିଛୁ 

ହେଲେ ମୁଁ ତ ଭାବେ ତୁ ଖାଲି 

ନେଇ ଶିଖିଛୁ, କେବେ ନଡିଆ ତ କେବେ ଆଉ କିଛି ।

ତୁ ଖାଲି ରାସ୍ତା ଦେଖେଇ ଶିଖିଛୁ 

ତୋର ସେ ସ୍ୱର୍ଗଦ୍ୱାରକୁ ।

ଆଉ କିଛି ବି ନୁହେଁ .....