ହାରି ଯାଇଥିବା ମଣିଷ

ହାରି ଯାଇଥିବା ମଣିଷ ଟିଏ ମୁଁ,

ପରିଚୟ ମୋର ନାହିଁ,

ଆଖିର ଏ ଲୁହ ହୃଦୟର କୋହ,

ବୁଝିବାକୁ କେହି ନାହିଁ।

ବୈଶାଖ ତାତିରେ ଏ ମନ ଶରୀର,

ଆଉ କାଇଁ ତାତେ ନାହିଁ,

ଶ୍ରାବଣ ବର୍ଷାରେ ଆନମନା ହୋଇ

ଭିଜିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ନାହିଁ।

ପାଇବାର ଆଶା କେବେଠୁ ଛାଡିଛି,

ନାହିଁ କିଛି ଦେବା ପାଇଁ,

ଆଖିର ଏ ଲୁହ ହୃଦୟର କୋହ,

ବୁଝିବାକୁ କେହି ନାହିଁ।

ଦୁନିଆଁ ଭିଡ଼ରେ ହଜିଗଲେ ସବୁ,

ନାହିଁ କେହି ଆପଣାର,

ଅନ୍ଧକାର ଆଉ ନୀରବତା ଏବେ,

ହୋଇଛନ୍ତି ସାଥୀ ମୋର,

ମିଛ ଦୁନିଆରେ ସବୁ ମାୟା ମୋହ,

ସତ ବୋଲି କିଛି ନାହିଁ

ଆଖିର ଏ ଲୁହ ହୃଦୟର କୋହ,

ବୁଝିବାକୁ କେହି ନାହିଁ।