ହା ଅନ୍ନ ହା ଅନ୍ନ

ଥାଳିଆରୁ ଭାତ     ମଣିଷର ହାତ

    ନେଇ ପାଟିରେ ଭରଇ

ରୁଚିକର କେତେ   ବ୍ୟଞ୍ଜନ ସହିତେ

     ଆନନ୍ଦେ ତାହା ଭୁଞ୍ଜଇ

   ତାର ଭୋକ ମେଣ୍ଟାଇବା ପାଇଁ

କେଉଁଠୁ ଆସିଲା   କିପରି ହୋଇଲା

    ହେଲେ ତାକୁ ଜଣା ନାହିଁ ।

କରି ଏକାକାର     ଲହୁ ଲୁହ ତାର

    ଭୁଲି ସବୁ ସୁଖ ଶିରୀ

ଜଗତର ଭୋକ    ମେଣ୍ଟାଏ କୃଷକ

    ଦୁଃଖ କଷଣ ଆଦରି

   ଦିଏ ଦୁନିଆଁରେ ହସ ଭରି

ଦୁନିଆଁ ଆଗରେ   ମଳିମୁଣ୍ଡିଆରେ

    ଗଣନ୍ତି ଗଣନା କାରି ।

ମେଞ୍ଚା ମେଞ୍ଚା ସୁଖ ଟଙ୍କା ଫିଙ୍ଗି ଦେଖ

    ପାଆନ୍ତି ବିତ୍ତ ପ୍ରଭାବି

ସେ ସୁଖକୁ ଦିନେ  ଚାହିଁ ନାହିଁ ମନେ

    ସିଏ ତ ବିତ୍ତ ଅଭାବି

   ନିଜ କର୍ମକୁ ସେ ଇଷ୍ଟ ଭାବି,

ମାଟି ଓ କାଦୁଏ    ଘାଣ୍ଟି ସଦା ହୁଏ

    ମାଟି ମା ଚରଣ ସେବି ।

ଅନ୍ତର ବେଦନା  ତା ଦୁଃଖ ଯାତନା

     ଦୁନିଆଁରେ କେ ବୁଝେନା

ସମୟ ଆସିବ    ଥାଳି ଶୂନ୍ୟ ଥିବ

     ଥିବ ଘରେ ଟଙ୍କା ସୁନା

   କାହା ଘରେ ନ ଥିବଟି ଦାନା

ହା ଅନ୍ନ ହା ଅନ୍ନ    କହୁଥିବ ପ୍ରାଣ

    ଭୋଗି ଖାଦ୍ୟ ବିଡମ୍ବନା ।