ଅମ୍ବୁ ବଚି ମେଳା

ଯା ଦେବୀ ସର୍ବ ଭୂତେସୁ ମାତୃ ରୁପେଣ ସଂସ୍ଥିତା

ନମସ୍ତସୈ ନମସ୍ତସୈ ନାମସ୍ତସୈ ନମୋ ନମଃ ।

ଶୁଣ ସୁଜ୍ଞ ଜନେ କହୁଛି କାମାକ୍ଷାଙ୍କ ପୁରାଣ

ପଢ଼ିଲେ ଶୁଣିଲେ ଜୀବନୁ ପାପ ହୁଏ ହରଣ ।

ଜଗତ ଜନନୀ ମାତା ଗୋ ଧରା ଆପଦ କାଳେ

ତୋର ଆଶୀର୍ବାଦେ ଅଧର୍ମ ନାଶ ହୁଅଇ ହେଳେ ।

କେତେବେଳେ ଯୋଗମାୟା ତୁ କେତେବେଳେ ମଙ୍ଗଳା

କେତେବେଳେ ଚଣ୍ଡୀ ଚାମୁଣ୍ଡା ରୂପେ କରୁଛୁ ଲୀଳା ।

ଅପାର ମହିମା ତୋହର କେହି ନ ପାଏ ଭେଦ

ସର୍ବ ଦେବାଦେବୀ ଧ୍ୟାୟନ୍ତି ସଦା ତୋହରି ପାଦ ।

ଦକ୍ଷ ରାଜାଙ୍କର ସୁତା ତୁ ମାଲୋ ନାମଟି ସତୀ

ପତି ଅପମାନ ନ ସହି ହେଲୁ ଯଜ୍ଞେ ଆହୁତି ।

ମହା ଦକ୍ଷ ଯଜ୍ଞ କୁଣ୍ଡରେ ତୋର ହୋଇଲା ଅନ୍ତ

ଶବ କନ୍ଧେ ଧରି ଶିବ ଯେ କଲେ ତାଣ୍ଡବ ନୃତ୍ୟ ।

ମହା ରୁଦ୍ର ଶକ୍ତି ଯାହାର ଥାନ୍ତି ପ୍ରାଣ ଦେବତା

ସୃଷ୍ଟିରେ ବିଲୟ ନୋହିବ କେବେ ତାହାର ସତ୍ତା ।

ତାଣ୍ଡବ ନୃତ୍ୟରେ ଥରିଲା ସାରା ବିଶ୍ବ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ

ଘଡିକେ ମେଦିନୀ ହୋଇବ ସତେ ଖଣ୍ଡ ବିଖଣ୍ଡ ।

ସୃଷ୍ଟିର ବିଲୟ ହୋଇବ ବିଷ୍ଣୁ ମଣିଲେ ମନେ

ଚକ୍ର ପେଶି ସତୀ ଅଙ୍ଗକୁ କାଟି ଫିଙ୍ଗିଲେ କ୍ଷଣେ ।

ଏକାବନ ଖଣ୍ଡ ବିଶେଷ ପଡ଼ି ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ଭୂମିରେ

ମହାଶକ୍ତି ପୀଠ ନାମରେ ପୂଜା ପାଉ ଏଠାରେ ।

ଯୌନାଙ୍ଗ ଜରାୟୁ ପଡ଼ିଲା ଆସି ଗୌହାଟିରେ

କରତୋୟା ବ୍ରହ୍ମପୁତ୍ରର ତିନି କୋଣ ଭୂମିରେ ।

ସେ ଦିନୁ ସେ ପୀଠ ହୋଇଲା ମହାଯୋନିର ପୀଠ

ଏକାବନ ପୀଠ ମଧ୍ୟରେ ସେହୁ ସର୍ବାଗ୍ରେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ।

ଉଛୁଳି ପଡ଼ଇ ପୀଠଟି ନିତି କେତେ ଭକତ

ମାଆ କାମାକ୍ଷାଙ୍କ ନାମରେ ହେଲା ପରିଗଣିତ ।

ସ୍ଥଳ ଭାଗଠାରୁ କୋଡ଼ିଏ ଫୁଟ ତଳେ ମନ୍ଦିର

ମୂର୍ତ୍ତି କି ପ୍ରତିମା ନ ଥାଏ କୁଣ୍ଡ କୁଣ୍ଡଳାକାର ।

ସିଂହାସନଟିଏ ମନ୍ଦିର ମଧ୍ୟେ ପାଏଟି ପୂଜା

ନାନା ରକମର ଫୁଲର ଯେହୁ ସର୍ବଦା ସଜ୍ଜା ।

ଅଣ ଓସାରିଆ ସିଡିଟେ ସିଂହାସନ ପଛରେ

ପୁଷ୍କରିଣୀଟିଏ ତଳକୁ ଗଲେ ସିଡି ପଥରେ ।

ପୁଷ୍କରିଣୀ ମଧ୍ୟ ଭାଗରେ ପାଟ ନାଲି କପଡ଼ା

ଘୋଡାଇ ରଖିଛି ଯତନେ ମାତା ଜରାୟୁ ପରା ।

ଯେ ଦିନୁ ପଡ଼ିଲା ଜରାୟୁ ବିଷ୍ଣୁ ଦେବ ଫିଙ୍ଗିଲେ

ସେ ଦିନୁ ବୋଲାଏ ପୀଠଟି ଯୋନି ପୀଠ ଭବରେ ।

ଆଷାଢ଼ ସପ୍ତମୀ ତିଥିରେ ଏଠି ହୁଅଇ ମେଳା 

ଆମ୍ବୁବଚି ମେଳା ନାମରେ ଯାହା ପ୍ରସିଦ୍ଧ ପରା ।

ତିନି ଦିନ ଧରି ହୁଅଇ ନାନା ଉତ୍ସବ ଏଠି

ମାତା ରଜସ୍ୱଳା ହୁଅନ୍ତି ଶାସ୍ତ୍ର ଯାହା କହେଟି ।

ପୁଷ୍କରିଣୀ ଜଳ ହୁଅଇ ରକ୍ତ ବର୍ଣ୍ଣ ସଦୃଶ

ପ୍ରସାଦ ସ୍ୱରୂପ କୁଆଁରୀ ଲଭେ ମାତା ପରଶ ।

ରୋଗ ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ କ୍ଷଣିକେ ମାଲୋ ଦେଉ ଦୂରେଇ

ନୂଆ ସକାଳର ସୁରୁଜ ନିତି ମନେ ଉଅଁଇ।

ପୁରୋହିତ ଥାନ୍ତି ମହିଳା ତିନି ଦିନକ ପାଇଁ

ପୁରୁଷ ପ୍ରବେଶ ନ ଥାଏ ମାତା ଅଶୁଦ୍ଧି ଥାଇ ।

ଚାରି ଦିନ ପରେ ମାତା ଯେ କରେ ଶୁଦ୍ଧ ସ୍ନାହାନ

ଝଲସି ଉଠଇ ମନ୍ଦିର ପୁଣି ଭକତ ମନ ।

ପ୍ରତି ମାସେ ତିନି ଦିନ ଯେ ହୁଏ ମନ୍ଦିର ରୋଧ

ଦର୍ଶନ ପାଇଁକି ପ୍ରବେଶ ଏଠି ଥାଏ ନିଷେଧ ।।

ନବରାତ୍ର ପୂଜା ହୁଅଇ ବଡ ଆଡ଼ମ୍ବରରେ

କାହୁଁ କେତେ ଭକ୍ତ ଆସନ୍ତି ମାଲୋ ଭକତି ଭରେ ।

ଅର୍ପି ଦେଉ ମାଲୋ ସାହାସ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଭକ୍ତ ମନର

ତୋର ବାହୁ ବଳେ ପଙ୍ଗୁ ଯେ ଲଂଘେ ସପ୍ତ ସାଗର

କାଉଁରୀ କାମାକ୍ଷା ନାମରେ ମାଲୋ ତୁହି ପ୍ରସିଦ୍ଧ

ତୋର ଦୟା ବଳେ ତାନ୍ତ୍ରିକ ସଦା ଲଭଇ ସିଦ୍ଧ ।

ମନ୍ତ୍ର ତନ୍ତ୍ର ପୀଠ ନାମରେ ପୁଣି ଜଗତେ ଜଣା

ତୋର ଦୟା ବିନା ଅଘୋରୀ ସଦା ହୁଅଇ ବଣା ।

ଭେଣ୍ଡାକୁ କରନ୍ତି ମେଣ୍ଢା ମା ଏକା ତୋ ଦୟା ବଳେ

ଶୁଣି ଥିବା କଥା ଦେଖୁଛି ଆଜି ଚର୍ମର ଡୋଳେ ।

ଦୟା କରିଥିବୁ ମାଆଲୋ ଗଲି ଶରଣ ପାଦେ

ନିତି ନାମ ଗୁଣ ରଚନା କରୁ ଥିବି ମୁଁ ପଦେ ।