ଗୁଣ୍ଡୁଚି ମୂଷା

ଗୁଣ୍ଡୁଚି ମୂଷାରେ ଗୁଣ୍ଡୁଚି ମୂଷା

ସେତୁ ବନ୍ଧ ଲାଗି ତୁହି ଭରଷା |

ତୋ ହାତ ପରଶେ ପଥର ଭାସେ

ସେତୁବନ୍ଧ ଗଢା ହୋଇଲା ଶେଷେ |

ପ୍ରଭୁ ରଘୁପତି ହୋଇଣ ଖୁସି

ତୋ ପିଠିରେ ଦେଲେ ସେବେ ଆଉଁସି |

ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଆଙ୍ଗୁଳି ଗାର ତୋ ଦେହେ

ଏବେ ବି ସଭିଙ୍କ ମନକୁ ମୋହେ |

ତୋର ସେ ସରଳ ନୀରିହ ଆଖି

ଦେଖିଲେ ମୋ ମନ ରହଇ ଲାଖି |

ଛୋଟ ବୁଟ ଚଣା କୋଳଥ ବିରି

ପାଖରେ ତୋହର ଆଦର ଭାରି |

କ୍ଷୁ୍ଦ୍ର ହେଲେ ବି ତୁ ଅଟୁ ମହାନ

କ୍ଷୁ୍ଦ୍ରକୁ କେବେ ମୁଁ ମଣେନି ହୀନ |

କ୍ଷୁ୍ଦ୍ର ପରମାଣୁ ଗଢଇ ଅଣୁ

ଅତି କ୍ଷୁଦ୍ର ଅଟେ ଜାଣ ସେ ଅଣୁ |

ଅତି କ୍ଷୁଦ୍ର ଅଣୁ ଗଢେ ପଦାର୍ଥ

ବିଶ୍ବ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡକୁ କରେ ସମର୍ଥ |

କ୍ଷୁ୍ଦ୍ର ଜଳ ବିନ୍ଦୁ ଗଢେ ସାଗର

କ୍ଷୁ୍ଦ୍ର ଅମ୍ଳଜାନ ରଖେ ଜୀବନ |

କ୍ଷୁ୍ଦ୍ର ହୋଇଲେ ବି ଚିନ୍ତା ମହାନ

ସଭି୍ଙ୍କର ତା'ଠି ବଢେ ସମ୍ମାନ|

ତୋହର ଆଖିରେ ଭରା ବିଶ୍ବାସ

ସ୍ନେହ ପ୍ରୀତି ମମତାର ଉଚ୍ଛ୍ବାସ  |

ତୋର କୁନି ପାଦେ ଦେ ଆଉଁସି

ଭବ ପାରାବାରେ ରହିବି ଭାସି |

ବୁଡିିବନି ମୋର ସଂସାର ନାଆ

ତୋ ହାତର ସ୍ପର୍ଶ ହୋଇବ ସାହା |

ମୋର ଘରେ ସଦା ଥିବୁରେ ରହି

ମହାନ ଚିନ୍ତନ ତୁ କହି କହି |

ଘର ଚାରି ପାଶେ ଖେଳିବୁ ଡେଇଁ

ବୁଟ ଚଣା ବିରି କୋଳଥ ଖାଇ |

ତୋତେ ଦେଖି ମନେ ଜାଗଇ ଦୟା

ତୋ ନିରୀହ ରୂପ ଜଗାଏ ମାୟା |

ତୁହି ତ ମୋହର ଅତି ନିଜର

ଆଉଁସି ଦେଉଛି ତୋର ପୟର ||