ଗରୁଦେବ

       

(ଗୁରୁ ପାଦ ପଦ୍ମେ ରଖିଲେ ଲୟ

ସକଳ କାର୍ଯ୍ୟରେ ହୋଇବ ଜୟ)

    

ଅଜ୍ଞାନ ତିମିର   ହୋଇଯାଏ ଦୂର

      ନିମ ହୁଅଇ ଚନ୍ଦନ,

ନିରାଶା ଅନ୍ଧାରେ  ଆଶାର ଆଲୋକ

      ଗୁରୁ ମଳୟ ପବନ;

     ଘୋର ଅଜ୍ଞାନ ଅର୍ଣ୍ଣବ, 

ପାରି ହେବା ପାଇଁ  ଗୁରୁ ପାଦ ପଦ୍ମ

      ଆଶ୍ରୟ ଅଟେ ସମ୍ଭବ ।

      (୨)

ଅଜ୍ଞାନ ମରୁର   ମରୁଦ୍ୟାନ ଗୁରୁ

   ବ୍ରହ୍ମା, ବିଷ୍ଣୁ, ମହେଶ୍ଵର,

ସମାନ ଅଟନ୍ତି  ସେ ଯେଉଁ ପୁରୁଷ

  ସେତ ଗୁରୁ ଦେବ ମୋର;

  ସେପଦ ରେଣୁ ତିଳକ,

ମଥାରେ ଝଟକୁ  ଥିଲେ ଜିଣିପାରେ

  ଅକ୍ଳେଶରେ ୟେ ଭୂଲୋକ ।

     (୩)

ହୃଦୟ ସରର   ପ୍ରସ୍ଫୁଟିତ ପଦ୍ମେ

  ଗୁରୁ ସେ ପଦ୍ମ କେଶର,

ଗୁରୁ ପିତା, ମାତା  ଧର୍ମ, କର୍ମ ମୋର

  ଗୁରୁ ସାକ୍ଷାତ ଈଶ୍ଵର;

  ଗୁରୁ ଜପ,ତପ, ଧ୍ୟାନ,

ଗୁରୁଙ୍କ ବିହୁନେ  ନିଶ୍ଚଳ ୟେ ବିଶ୍ଵ

  ଗୁରୁ ଜ୍ଞାନ ଧନ ସମ ।

     (୪)

ପବନ ପ୍ରବାହେ  ମେଘ ଯେଉଁ ପରି

   ଆକାଶୁଁ ଛାଡିପଳାଏ,

ଗୁରୁ ଙ୍କ କୃପାରୁ   ଅଜ୍ଞାନତା ଘନ

   ସହସା ଉଭେଇ ଯାଏ;

   ଗୁରୁ କୃପାମୃତ ପାନ,

କରି ଜ୍ଞାନାଗଙ୍ଗା  ପବିତ୍ର ଜଳରେ

   କରରେ ଅବଗାହନ ।

     (୫)

ଗୁରୁ ସର୍ବ ଶ୍ରେଷ୍ଠ   ପଥ ପ୍ରଦର୍ଶକ

  ଗୁରୁ ଯେ ଜ୍ଞାନର ଖଣି,

ଗୁରୁ ସଂସ୍ପର୍ଶରେ   ଉପଳ ସୁବର୍ଣ୍ଣ 

   ସମ ଦିଶୁଥାଏ ପୁଣି

   ଗୁରୁତ ପରଶ ମଣି,

ଗୁରୁ ବିନା ନର  ଆଖି ଥାଉଥାଉ

  ଅନ୍ଧ ବୋଲି ତାକୁ ଗଣି ।

     (୬)

ପଙ୍ଗୁ ଲଂଘି ପାରେ  ଦୁର୍ଗମ ପର୍ବତ

   ମୁକ ବାଚାଳାମି କରେ,

ଏ ସବୁ ସମ୍ଭବ  କେବଳ ସଂସାରେ

  ଗୁରୁଙ୍କର କୃପା ବଳେ;

  କୃଷ୍ଣ ବନ୍ଦେ ଜଗତ୍ ଗୁରୁ

(ଶ୍ରୀ) ଚରଣାରବିନ୍ଦେ  ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ ଶରଣ

   ପ୍ରଭୁ ଜ୍ଞାନ କଳ୍ପତରୁ ।