ଗୃହିଣୀ

ପ୍ରଭାତେ ପ୍ରଦୋଷେ ରଜନୀ ଦିବସେ

  ନଥାଏ ବିରାମ ତିଳେ

ଖଟୁଥାଇ ନିତି ନପାଇ ବିରତି

  ସକଳ କରମ ମେଳେ ।

ତା' କରମ ମୂଲ କେଡେ ଯେ ଅମୂଲ

   ସହଜେ ହୁଏନି କଳି

ସଂସାର ପାଇଁ ସେ ମଙ୍ଗଳ ମନାସି

   ସହଇ ସକଳ ଅଳି ।

ସହନ ଶକତି ସେନେହ ଭକତି

  ସଦା ଥାଏ ଯା'ର ପାଶେ

ସବୁରି ହୃଦୟ ଜିଣିପାରେ ସେତ

  ଯେତେ ଝଡ଼ ଝଞ୍ଜା ଆସେ ।

ନିତି କାତ ଧରି ନଦୀ କରେ ପାରି

  ଚଳାଇ ସଂସାର ନାବ

ସେ ପରା ଗୃହିଣୀ ପରିବାର ମଣି

  ତା' ସମ କିଏ ସେ ହେବ ।

ପ୍ରଭାତୁ ଉଠିଣ ହେଉଥାଏ ମଣ

  ବିଳମ୍ବିତ ରାତି ଯାଏଁ

ତଥାପି ସଂସାରେ ଅବା ତାର ଘରେ

  ପ୍ରଶଂସା ତିଳେ ନଥାଏ ।

କେତେ କେତେ କ୍ଳେଶ ସହିଥାଏ ସେତ

  ସଂସାର ମଙ୍ଗଳ ପାଇଁ

ଦୀପଟିଏ ହୋଇ ନିତି ଜଳୁଥାଇ

  ସଭିଁଙ୍କି ଆଲୋକ ଦେଇ ।

ଯଦି କେ' ଅତିଥି କୁଟୀରେ ଆସନ୍ତି

  ତା'ପାଇଁ ହୁଅନ୍ତି ତୋଷ

ସହସା ସେ'କ୍ଷଣି ମନ ନିଏ ଜିଣି

 ହୃଦେ ଥାଉ ଯେତେ କ୍ଳେଶ।

ଭୂମିକା ତାହାର ସତେ କେଡେ ବର

  ପରିବାର ନିୟନ୍ତ୍ରଣେ

ସେ'ପାଇଁ ଜଗତ ତୋଷ ହୁଏ ସେତ

   ତାର ଏ ସମରପଣେ ।

ଦେଖିଛ କି ତାରେ ତିଳେ ଭୁଞ୍ଜିବାରେ

  କିସ ଭୁଞ୍ଜେ ସେ ଯେ ଶେଷେ

ତିଳେ ପାଣି ପିଇ ଶେଷେ ଯାଏ ଶୋଇ

  ଦିନେ ଦିନେ କେତେ କ୍ଲେଶେ ।

ମହାମାରୀ କାଳେ ତାଲାବନ୍ଦୀ ବେଳେ

  ସଭିଏଁ ଥାଆନ୍ତି ଗୃହେ

ଭଲ ମନ୍ଦ ବାଣୀ ସବୁରି ସେ ଶୁଣି

 କେତେ ସେ ଯାତନା ସହେ ।

ଏ ଦୁର୍ଦ୍ଦିନ କାଳେ ଥାଏ ସେ ଜଞ୍ଜାଳେ

  ବଢି ଚାଲେ ତାର ଦୁଃଖ

ଘରୋଇ ହିଂସାର ହୋଇ ସେ ଶିକାର

  ତଥାପି ଖୋଲେନି ମୁଖ ।

ଘର ସାରା ଲୋକେ ବସି ଖା'ନ୍ତି ସୁଖେ

  ବ୍ୟଞ୍ଜନ କେତେ ଯେ ଭଳି

ହୁଅଇ କେମନ୍ତ ବ୍ୟଞ୍ଜନ ଏମନ୍ତ

 ତିଳେ କେ' ହ୍ୱନ୍ତି କି ଭାଳି ।

ତିଳେ ସହାୟତା ଥାଉ କି ନଥାଉ

 ପ୍ରଶଂସା ବି ତିଳେ ନାହିଁ

ସହି ଏତେ କ୍ଳେଶ ନାହିଁ ଯହିଁ ଯଶ

  ଖଟେ ତେବେ ସେ କା' ପାଇଁ ।

କେବେ ବଦଳିବ ଏ ମାନସିକତା

  ପୁରୁଷ ପ୍ରଧାନ ଦେଶେ

ହୋଇବେ ଗୃହିଣୀ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଠାକୁରାଣୀ

 କେବେ ଏ ସଂସାର ପାଶେ ।