ଗୋଲକଧନ୍ଦା

କବିତା ଗୋ !

କେତେ ଥର ଆଉ କହିବି ତୁମକୁ

ଏମିତି ଅଦିନରେ ,

ଆସିବ ନାହିଁ ବୋଲି 

ସକାଳର ସ୍ନିଗ୍ଧତା ,

ମୋତେ ଭିଜାଇ ଦେଉଛି ଲାଜରେ ,

ରାତିର ଶୃଙ୍ଗାର 

ଏବେ ଯାଏଁ ଛାଡ଼ିନି ତା'

ସମ୍ମୋହନର ରଙ୍ଗ ,

ଏମିତିରେ ତୁମର ଛନ୍ଦାୟିତ

ଶବ୍ଦ କଲ୍ଳୋଳ 

ଶରତ ଆକାଶରେ ଆଙ୍କୁଛି 

ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁର ଭ୍ରମ ,

ଖୋଜିବାକୁ ଯାଇ ତୁମ 

ଅସ୍ତିତ୍ବର ଅସ୍ମିତା ,

ସେ ଭିତରେ

କେତେ ହଜିଛି ମୁଁ ,

କେତେ ଶବ୍ଦ-ବର୍ଷାରେ ଭିଜିଛି ମୁଁ ,

ଶୁଷ୍କ ଶୀତକୁ 

କେତେ ଯେ ସଜେଇଛି ,

ବସନ୍ତ-ମହ୍ଲାରରେ ,,

ତଥାପି ,

ତୁମେ ଆସ ବେଳା, ମୁହୂର୍ତ୍ତ ନ ଦେଖି

ମୋତେ ପକାଅ 

କଳ୍ପନାର ଅଜବ ଗୋଲକଧନ୍ଦାରେ ,

ମନେ ମନେ 

ଭାବେ ମୁଁ ବସି

ସ୍ଵୀକାର କରିବି ତ ,

କରିବି କାହାକୁ !

କଳ୍ପନା ରାଇଜେ ତୁମ ଆଗମନକୁ

ଅବା ,

ବାସ୍ତବତାର କ୍ରୁର ପ୍ରହାରରେ

ଦୁର୍ବିସହ ହୋଇଉଠିଥିବା

ମୋ ଜୀବନ-କାହାଣୀକୁ !!!