ଗୀତା ଏକ ଚିରନ୍ତନୀ ଉର୍ଜାସ୍ତମ୍ଭ

ଉଡନ୍ତା ପକ୍ଷୀକୁ

କିଏ ଯଦି ବୁଝାଏ

ଜୀବନର ମାନେ

ଖାଲି ଖାଇବା ଓ ଖୋଜିବା ନୁହେଁ ବୋଲି

ସେ କଣ ବୁଝିଯିବ? l

ଚହଲା ନଈ କୁ

କିଏ ଯଦି କହେ

ଧାଇଁବା ଓ ଧକା ଖାଇବା

ଭିତରେ ଲୁଚି ରହିଛି

ଜୀବନର ମହାମନ୍ତ୍ର

ସେ କଣ ମାନି ନେବ? l

ମାନି ନେବ କି

ଜଳନ୍ତା ନିଆଁ କୁ

କିଏ ଯଦି ଶୁଣାଏ

ନିବୃତ୍ତି ଓ ନିର୍ବାଣ ର

ନିୟନ୍ତା ସେ ନୁହେଁ ବୋଲି l

ନା...

କେହି କେବେ କଣ ମାନିଛି 

ସଂଗ୍ରାମ ର ସାର୍ଥକତା 

ରମଣ ରେ ନୁହେଁ ଶ୍ରମଣରେ ଥାଏ

ଦେହର ମୃତ୍ୟୁ ହୁଏ

ଆତ୍ମାର ନୁହେଁ l

କିନ୍ତୁ, ବଣରେ ଗାଈ ଜଗୁଥିବା

ସେ ଶ୍ୟାମଳ ପିଲାଟି

ବୁଝେଇ ଦେଇ ଗଲା

ଚଢ଼େଇ କୁ ବଶ କରିବାର ବାଟ

ନଈ ରେ ପହଁରି

ତିଆରି ହେଇପାରେ 

ଶାନ୍ତି ର ସେତୁ

ଅଗ୍ନି କୁ ଆୟତ୍ତ କରି

ଯଜ୍ଞ ରେ ଜଗତ କଲ୍ୟାଣର ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ l

ହଁ ସେ ସେଇ,

ବ୍ରହ୍ମ ମୟୀ ସଂଜୀବନୀ କବିତା

ଅଷ୍ଟାଦଶ ଅଧ୍ୟାୟ ର

ଅମୃତମୟ ଅକ୍ଷୁର୍ଣ୍ଣ ସଲିତା

ଯାହା ଆଙ୍ଗୁଳି ଧରି

ବାପା ସଂସାର ର ବାଟ ଚାଲନ୍ତି l

ଯାହାକୁ ପଢ଼ି ଜେଜେମା

ତୁଳସୀ ଗୁନ୍ଥେ ତିଳକ ନାଏ

ଚିତ୍ତ କୁ ଚୈତନ୍ୟ ଆଡେ

ଭିଡୁଥିବା ଧାରେ ଅମ୍ଳାନ ଚିତା

ହଁ ସେ ହିଁ ଗୀତା l

ଆସ ଥରେ, ଛୁଇଁ ଦେଖ 

ଏକ ଚିରନ୍ତନୀ ପ୍ରବହମାନ ଉର୍ଜାସ୍ତମ୍ଭର

ମୋକ୍ଷ ପ୍ରଦାୟିନୀ ବିସ୍ମୟ ସତ୍ୟ କୁ

ବୁଝିବା କେତେ ସହଜ !

ଖୋଲା ଆଖିରେ ପରଖି ନିଅ

କର୍ମ ରୁ ଭକ୍ତି

ଭକ୍ତି ରୁ ସନ୍ୟାସୀ କରୁଥିବା

ଶାଳଗ୍ରାମ ଟି ରେ ତାଙ୍କ

ଚରଣ ବ୍ରଜ ।