ଘନ କାଳିଆକୁ ମନ

ଶଙ୍ଖନାଭି କ୍ଷେତ୍ରେ ନୀଳାଚଳ ଧାମେ

ନବ ନୀଳଦ ବରଣ

ତାର ଦରଶନେ ଏ ମନ ବ୍ୟାକୁଳ

ଘନ କାଳିଆ କୁ ମନ ।

ତା ଆଖିରେ ଉଭା ସୂର୍ଯ୍ୟ, ଚନ୍ଦ୍ର, ପୃଥ୍ଵୀ

କଳାରେ ସେ ଷୋଳକଳା

ତା ଦେହରେ ବାସ ସର୍ବ ଦେବ ଦେବୀ

ସିଏ ମୋ ଘନ କାଳିଆ ।

ମସ୍ତକେ କିରୀଟ ପରେ ଶିଖୀ ପୁଚ୍ଛ

କି ଶୋଭା ମୋ କଳା କାହ୍ନୁ

କି ସୁନ୍ଦର ଠାଣୀ ଅପୂର୍ବ ଚାହାଣୀ

ଦୁଃଖ ହରି ନିଏ ମନୁ ।

ଅସାମଞ୍ଜସ୍ୟ ରେ ସାମଞ୍ଜସ୍ୟ ସିଏ

ମନ ମୋହନିଆ ଶ୍ୟାମ

ତା ରୂପ ମାଧୁରୀ ବିଭୋର କଲା ରେ

ଘନ କାଳିଆ ରେ ମନ ।

ତା ଲୀଳାରେ ସାରା ଜଗତ ବୁଡ଼ିଛି

ଯୁଗାଵତାର ଅଟଇ

ତୁଳସୀ ଦୟଣା ମାଳେ ସାଜି ଅଛି

ମନ କିଣି ନେଉ ଅଛି ।

ଯାତରା ପ୍ରିୟ ମୋ ଜଗତ ଠାକୁର

ସବୁ ଯୁଗ କଥା କୁହେ

ମୋ ଘନ କାଳିଆ ଭକତ ଭୋଳିଆ

ମୋ ମନ କୁ କିଣି ନିଏ ।

ଶୂନ ଅଟେ ମୁହିଁ ପୂର୍ଣ୍ଣବ୍ରହ୍ମ ସିଏ

ମନେ କରେ ବିଚରଣ

ଶରୀର ସଂସାର କର୍ମେ ଥାଏ ସିନା

ଘନ କାଳିଆରେ ମନ ।

ନୀଳ ଜୀମୂତ ଠୁ ଆହୁରି ସେ କଳା

ମନ କରଇ ହରଣ

ମାଗିବା କଥା ତ ମନୁ ପାଶୋରଇ

ଘନ କାଳିଆରେ ମନ ।

ତା ହସ ଛିଟା ରେ ମନ ଦୋହଲଇ

ତା ଗୀତ ଗୋବିନ୍ଦ ନାଦ

ମନ ପୁଲକଇ ପଦ ଛନ୍ଦ ତୋଳେ

ଘନ କାଳିଆ ରେ ମନ ।

ତା କଥା ଭାବିଲେ ଜୀବନେ ଯନ୍ତ୍ରଣା

ଛନ୍ଦ ପତନ ଘଟଇ

ଘନ କାଳିଆର ଅନୁଭବ ମନେ

ଧଇର୍ଯ୍ୟ ଯେ ବରଷଇ ।

ଘନ କଳେବର ମହୋଦଧି ଜଳ

ବଡ଼ଦାଣ୍ଡ ଅନୁପମ

ଶରଧା ବାଲିକୁ ବୋଳି ହେଉଥାଏ

ଘନ କାଳିଆ ରେ ମନ ।

ତୁଳସୀ ଦୟଣା ମାଳ ହାତେ ନେଇ

ବାଇଶି ପାହାଚେ ଯାଏ

ଘନ କଳିଆ ରେ ମନ ବାନ୍ଧି ହୋଇ

ଅଗୁରୁ ଚନ୍ଦନ ବାସେ ।

କେତେ ଯାତରା ଯେ ଶ୍ରୀକ୍ଷେତ୍ରରେ ହୁଏ

ଆନ୍ଦୋଳିତ ତନୁ ମନ

ଭିଡ଼ ଭିତରେ ଯେ ପାଦ ଟଳମଳ

ଘନ କାଳିଆ ରେ ମନ ।

ମୋ ଘନ କାଳିଆ ମୟୂର ଚୂଳିଆ

ନୀଳକାନ୍ତି ନବଘନ

ଜୀବ ଯିବା ବେଳେ ଏତିକି ମିନତି

ତୁ ଆସିବୁ ନବଘନ ।