ବୟସର ବସନ୍ତରେଏ ବିଦୀର୍ଣ୍ଣା ଧରାପୃଷ୍ଠ

ବୟସର ବସନ୍ତରେ

ଏ ବିଦୀର୍ଣ୍ଣା ଧରାପୃଷ୍ଠରେ

କେବଳ ସୂନ୍ୟତାର ଖାଁ ଖାଁ ଭାବ

ଅସ୍ବାଭିବିକ ଋତୁଚକ୍ର ବି ନୁହଁ

ବସନ୍ତ

ମାନସ ମନ୍ଥନରେ ବିଛିଟା ଋତୁପର୍ଣ୍ଣା ପୃଷ୍ଠା

କେତେଟା ସବ୍‌ରଂଗ ଶାୟରୀ

କ୍ଷୁଧା ଓ ଦାରିଦ୍ର୍ୟର ଗଜଲରେ ନିକ୍ସଣିତା ପୃଥ୍ବୀ

ପଖାଳ ଦିବସରେ ପଖାଳ ମିଳେନା

କିଂତୁ କବିତା ଦିବସରେ ଅସୁମାରି କବିତା ମିଳେ

ପ୍ରେମର- ପ୍ରଣୟର-ଭାବର-ଅଭାବର

ସ୍ମୃତି, ଅନୁଭୂତି ଓ ସ୍ଥିତିର ତ୍ରିବେଣୀ

କବିତାଟିଏ ହୁଏ ରସୋତୀର୍ଣ୍ଣା

ସଂଗମରେ

ମାନବବାଦର ଜୟଗାନ କରି

ଧରାପୃଷ୍ଠରୁ ନେଇଯାଏ ଯେତେସବୁ ଜରଦ୍‌ବୀୟ ଚିନ୍ତାଧାରା

ବୟସର ବାସବଦଭା ସେ ପ୍ରେମିକାର ଦାହରେ

ଜଳୁଛି ଖଡବ-ଜଳୁଚି ଜତୁଗୃହ

ଏକ ଅଂତର୍ଦାହଭରା କୌମୁଦୀ ସୌରଭରେ ମହକିତା ସେ ନାୟିକା

ଆସି ମୋତେ ନେଇଯାଏ ଅକ୍ଟୋପସୀ ବାହୁବନ୍ଧନରେ

ଶୂନ୍ୟରୁ ମହାଶୂନ୍ୟ-ଚନ୍ଦ୍ରରୁ ମଂଗଳ

ଏବେ ଝରିଆସିବ ସେ ପ୍ରେମିକ କବିର

ନିରୁତା-ନିଛକ୍ ବସନ୍ତିକ କବିତାରେ ।