ଏକାକୀ ଜୀବନ

ସରସ ସୁନ୍ଦର    ଜୀବନ ମଧୁର

ବିଶ୍ବାସୀ ସାଥୀକୁ ପାଇ

ସେହି ସାଥୀ ଯେବେ ଅବିଶ୍ଵାସୀ ହୁଏ

ନହୁଏ ପୀଡାକୁ କହି ।

ଅଡ଼ୁଆ ସୂତାରୁ  ଖିଅ ଖୋଜିଲେ କି

ସହଜରେ ପଡେ ଧରା

ଏକ ଖିଅ ଯଦି   ଚିହ୍ନା ଚିହ୍ନା ଲାଗେ

ଅନ୍ୟ ପ୍ରାନ୍ତ ଛନ୍ଦା ପରା ।

ଦୂର ଦୂର ଯାଏ    ସମାଧାନ ରାହା

ନଜର ନଆସେ ଧ୍ୟାନେ

ଥକି ଯିବ ବନ୍ଧୁ   ଭଉଁରି ଖେଳରେ

ନଥିବେ ଆପଣା ଜନେ ।

କାଲି ଯିଏ ବୋଲେ  ଛଳନାରେ ହସି

ତୁହି ମୋ ଏକାନ୍ତ ସଖା

ଦିନେ ନଦେଖିଲେ ହୃଦୟେ ଜଳେ ମୋ

ଯାତନା ବହ୍ନିର ଶିଖା ।

ବଦଳେ ସମୟ    ବଦଳେ ସ୍ବରୂପ

ସଙ୍ଗେ ବଦଳିଲା ମନ

କିଏ ବା କାହାର  ପ୍ରେମ ପାରାବାର

ଭସାଇବ ରାତି ଦିନ ।

ବସନ୍ତେ ଫୁଟିଲା  କେତେ କୃଷ୍ଣଚୁଡା

ଧରାରେ ଲୋଟିବା ପାଇଁ

ଅମାବାସ୍ୟା ରାତେ ଜହ୍ନ ଉଇଁ ଆସେ

ସରସ ମିତକୁ ଚାହିଁ ।

ନିର୍ଜନ ବିଜନ     ଶୀତ ବିଭାବରୀ

ମାନସେ ବ୍ୟଥିତ କରେ

ଏକାକୀ ଜୀବନ    ଶ୍ମଶାନ ସମାନ

କହିଲେ କି କେବେ ସରେ ।

ମନେ ବାସ କରେ ଦୁଃଚିନ୍ତା ଭାବନା

ସମୟର ଗତି ଧୀର

ସାଥୀ ବିନା ରାତି   ନିରତେ ନିମଗ୍ନ

ଲୁହ ଶୈବଳିନୀ ଧାର ।

ଜନ ଲୋଚନରେ ମହାସୁଖେ ବୋଲି

ମୃଦୁ ମୃଦୁ ହାସ୍ୟ ମେଲି

ଚନ୍ଦ୍ରାନନୀ ବାଳା  ଏକାକୀ ଜୀବନେ

ଖେଳାଏ ରଙ୍ଗୋଲି ହୋଲି ।