ଏଇତ ସଂସାର

ଏଇତ ସଂସାର, ଅଛି, ନାହିଁ ସୁଖ ଶାନ୍ତି,

ସବୁ ଥାଇ ପରିବାରେ ଲାଗେରେ ଅଶାନ୍ତି,

କିଛି ନଥାଇ ମଧ୍ୟ, ପରିବାର ତ ଥାଏ ଶାନ୍ତ,

କି ଲାଭ ମିଳିବ ଭବିଷ୍ୟତ ଚିନ୍ତା କରିବା କୁହନ୍ତୁତ ।

ଯିଏ ନିରାଶ୍ରୟ, ତା ଆଖିରୁ ଅଶ୍ରୁର ଶ୍ରାବଣ ବହେ,

ଶ୍ରମଜିବୀ ତ ଅବିଶ୍ରାନ୍ତ ଶ୍ରମ କରି ଭୋକରେ ରୁହେ,

ଯିଏ ପତିତା, ପୂତିଗନ୍ଧ ତାହାର ଜୀବିକା ତ ରହେ,

ଏଇ ସଂସାରରେ, ବଞ୍ଚିବାକୁ ପରା ଦୁର୍ବିସହ ହୁଏ ।

ଦେହ ନୁହେଁ ଚିରସ୍ଥାୟୀ, ସୁସ୍ଥ ରହେନା ଯଦି,

ଭିନ୍ନକ୍ଷମ ବୋଲି ସମାଜ ଦିଏ ବହୁ ଦୋଷ ଲଦି,

ଚିନ୍ତାଧାରା ଯାର ଆବିଳ, ସେ ଲୋକ ତ ହୀନ,

କି ହେବ ତୂଳସୀ ଜଳ କଲେ ପାନ, ଅବା ହେଲେ ଧ୍ୟାନମଗ୍ନ ।

ଗଜକକୁ ଉଦ୍ଧାରିଲେ, ମୃଗୁଣୀକୁ ରଖିଲେ,

ଦ୍ରୌପଦୀକୁ ବସ୍ତ୍ର ଦେଇ ଲଜ୍ଜ୍ୟା ନିବାରଣ କଲେ,

ସୁଦାମା ବନ୍ଧୁ ବୋଲି, ତାର ଦାରିଦ୍ର୍ୟ ଦୂର ତ କରିଲେ,

କି ଲାଭ, ଯଦି ଆମ ଦୁଃସ୍ଥଂକ ପାଇଁ ତ ପାଷାଣ ମୂର୍ତ୍ତି ହେଲେ ।

ସଂସାରକୁ ଦୁଃଖ ଦରିଆରେ ବୁଡାଇଲେ,

ଭିକାରୀ ବଡ ଦାଣ୍ଡରେ ଦୁଃସ୍ଥ ହୋଇ ବୁଲୁଥିଲେ,

ଷାଠିଏ ପଉଟି ଖାଇ ବଡ଼ ଦେଉଳରେ ଶୋଇଗଲେ,

କି ହେବ, ଚକ୍ରଧାରୀ ଦୁଃଖହାରୀ ନାମ ବୋଲାଇଲେ ।