ଏଇତ ଜୀବନ

ଭୋଗିଥାଏ ଆମେ କେବେ ପରା 

ଖରା କେବେ ଛାଇ

କିଏ ହୁଏ ଆମର ସାଥି, କିଏ କେବେ 

ଯାଏ ଦୂର ହୋଇ ।

ଜୀବନରୂପୀ ପୋଖରୀ ତୁଠେ ଶିଉଳି 

ମାଡଇ କେବେ

ଅସାବଧାନତାରେ ଖସିଯାଇ ଗୋଡ 

ଅତଳ ଗରଭେ ଡୁବେ ।

ବହୁରୂପୀର ମିଠାମିଠା କଥା ଶୁଣି 

ବିଶ୍ୱାସ କରିଥାଇ 

କ୍ଷଣିକେ ପଛରୁ ଛୁରୀ ଭୁଷନ୍ତି ସେମାନେ

ଆପଣାର ହୋଇ ।

ଅଦିନିଆ ମେଘ ଭଳି ଏଇ ଜୀବନର 

ମୋଡ଼ ବଦଳି ଯାଏ

ଜୀବନର ଏଇ ସାଦା ସ୍ୱଛ କାଗଜରେ 

ହତାସ ଘେରି ଯାଏ ।

କଣ୍ଟାମୟ ଅବା ରଗଡା ଅବା ପଙ୍କିଳ 

ପଥ ପଡିଯାଏ

ଜୀବନର ସେଇ ରାସ୍ତାରେ ଚାଲିବାକୁ 

ହୋଇଥାଏ ।

ନିଜର ବିବେକକୁ ଛାଡ଼ି ଅନ୍ୟର ମଠା

କଥାରେ ମାତିଲେ

ଭୟାଵହତାର ଶିକାର ହୋଇବା, ମନେ

ରଖ ବେଳ ପଡ଼ିଲେ ।

ସଂସାର ସାଗରେ ନେଡିଗୁଡ କହୁଣୀ

କୁ ବହିଗଲେ ଜାଣ

ହାତ ମାପି ଚାଖଣ୍ଡେ ନଚାଲିଲେ ସେ 

ଗୁଡକୁ ଚାଟିକି ହେବନି ଶୁଣ  ।

 

ବିନା ଭୟେ ମନ ଦୃଢ଼ ରଖି ସାଧନା 

ବଳରେ ହେବ ଚାଲିବାକୁ

ଧୈର୍ଯ୍ୟ ହରାଇଲେ ମନେ ହେଜ ପାଇବାନି 

ତ ଆଲୋକର ରାସ୍ତାକୁ ।