ଏ ମନ ଝୁରେ

ବରଷ ବିତିଲା  ଋତୁ ଚାଲି ଗଲା

ପାଏ ନାହିଁ କାହିଁ ଦେଖା

ମୋ ଠାରୁ ସୁଖି ତ କୁରୁସଭା ତଳେ

ତୁମେ ସେହି କୃଷ୍ଣା ସଖା ।

ଦ୍ଵାପରେ ଜନମି କି ଶାନ୍ତି ଲଭିଲା

ତୁମରି ରାଧିକା ହୋଇ

ଉନ୍ମାଦିନୀ ପରି କରି ଦେଲ କାହ୍ନୁ

ଭୁଲି ନପାରିଲା ରାଈ ।

ଶୁଣିଛି ଏ କର୍ଣ୍ଣେ କଂସକୁ ନାଶିଲ

ସାଧୁ ସନ୍ଥ ଗଲେ ତରି

କି ପ୍ରେମ ସାଗରେ ଭସାଇ ଦେଲ ଗୋ

ଶୁଖେନା ନୟନୁ ବାରି ।

ଦେବଙ୍କୁ ହୋଇଛ ମର୍ଷିତ ଦୁର୍ଲଭ

ମାଗୁଣି ନଥିଲା ତାହା 

ଦୂରେଇ ରଖିଲ ମୋ ମନ ଭୁଲାଇ

ନମରି ବଞ୍ଚିଛି ଯାହା ।

ଆହେ ବେଣୁଧର ଯମୁନାର ଲୀଳା

ନାହିଁ କି ତୁମରି ମନେ

ନୀଳ ଶାଢ଼ୀ ମୋର ଦେହରୁ ଫୋପାଡି

ପକାଇ ଥିଲ ଗୋ ଭ୍ରମେ ।

ମାନସେ ରଖିନ କୁଞ୍ଜବନ ରାସ

ନିର୍ଜନ ନିଶୀର ଚିତ୍ର

ବାହୁ ବନ୍ଧନରେ ଶର୍ବରୀ ବିତାଇ

ଛାଡି ଯାଉ ଥିଲ ପତ୍ର ।

କୁସୁମ ଝୁଲଣା କଦମ୍ବ ବୃକ୍ଷରେ

ଭାଳୁଛି ଲଳୀତା ସଖୀ

ମାଳତୀ ବଲ୍ଲରୀ ଝୁରି ଝୁରି ମରେ

ସ୍ମୃତି ସୌରଭକୁ ଯୋଖି ।

କଦମ୍ବ ମହକି ଦେଉଛି ଗୋ ଲେଖି

ଆହେ ପ୍ରଭୁ ରାଧାକାନ୍ତ

ଶୁନ୍ୟ ପରି ଲାଗେ ମୋ ଶାଖୀ ଗହଳ

କେମିତି ଭୁଲିଲ ମିତ ।

ତୁମ ସ୍ପର୍ଶ ପାଇ ପାପ ଯାଏ ଧୋଇ

ଲୀଳା ବିନୋଦ ବିହାରୀ

ତୁମେ ଚାଲି ଗଲ ଧୂଳି ଘର ଭାବି

ଦିନ ବିତେ ତୁମେ ଝୁରି ।

ଗୋପି ବସ୍ତ୍ର ନେଇ କିଏ ଲୁଚାଇବ

ଉଚ୍ଚ କଦମ୍ବର ଡାଳେ

କେଉଁ ଗୁଣ ପ୍ରଭୁ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିବି

ରହିଛ ଆମୂଳ ଚୂଳେ ।

ମନ ପକ୍ଷୀ ମୋର ଗୁମୁରି ମରୁଛି

ଯମୁନା ଘାଟକୁ ଦେଖି

କଦମ୍ବ କନ୍ଦୁକ ସ୍ମୃତିର ପୁଟୁଳି

ପଲ୍ଲବ ତାହାର ସାକ୍ଷୀ ।

ଝୁରେ ଗୋଷ୍ଠ ଧେନୁ ଝୁରୁ ଅଛି ବେଣୁ

ଛଳନାରେ ବାନ୍ଧି ଗଲ

କି ସୁଖ ପାଇଲ ହେ କୁଞ୍ଜବିହାରୀ

ଅକୁହା ବେଦନା ଦେଲ ।

କଳଙ୍କିନୀ ରାଧା ଜୁଇ ନଜଳିଲା

ବଞ୍ଚିଛି ନିଲଠା ମୁହିଁ

କଦମ୍ବ ଝୁରୁଛି ଯମୁନା ଝୁରୁଛି

ଏ ମନ କି ଝୁରେ ନାହିଁ ।

ଦ୍ଵାରିକାଧୀଶ ହେ ହୃଦୟ ଦହିଲ 

କଲି କେଉଁ ଅପରାଧ 

ବାଟେ ଘାଟେ ପ୍ରେମ କରି ଥିଲି ବୋଲି

ନିନ୍ଦାରେ ହେଉଛି ଦଗ୍ଧ ।

କଦମ୍ବ ସ୍ମରଣେ ଆସ ଶ୍ୟାମଘନ

ଧନ୍ୟ ହେଉ ତା'ର ପ୍ରାଣ

ଏପରି ଜନମ ଯୁଗ ଯୁଗ ହେଉ

ପୂର୍ଣ୍ଣ କର ମନୋସ୍କାମ ।

ସକଳ ଦୁଃଖ କୁ ଅନୁଭବେ ଘେନି

ପୀଡାକୁ ଲାଘବ କରେ

ରାଧାର ମନକୁ କିଏ ବା ବୁଝିବ

ଏକାନ୍ତେ ଗୁମୁରି ମରେ ।

ଆଉ କିଏ ସ୍ନିତ ବଚନେ ତୋଷିବ

ବିଶ୍ଵାସ ମୋ ଟଳମଳ

ଲିଭି ଯା'ନ୍ତା କି ଭଗାରି ଯାତନା

ପାଇ ତୁମ ବାହୁ ବଳ ।

ଆଦରି ନେଇଛି ତୁମ କେକୀ ପୁଚ୍ଛ

ଗଣ୍ଡ ରାଇଜଟା ମୋର

ବାରବାର ଚୁମ୍ବି ଭାବନାରେ ଭାସି

ଝୁରେ ହେ ଗୁଣ ସାଗର ।

ଆଶା ବୈତରଣୀ ଶୁଷ୍କ ପଡ଼ିଛି ହେ

ଆଉ କି ଏ ଜନ୍ମେ ଭେଟ

ପ୍ରୀତିର କର୍ଦ୍ଦମା କରିଲ ଲେପନ

ଜ୍ଞାତ ନହୋଇଲା କୂଟ ।

କହି ଥିଲ ବନ୍ଧୁ ବୋଳି ପ୍ରୀତି ମଧୁ

ଯୁଗେ ଯୁଗେ ତୁମେ ମୋର

ଅଧା ବାଟେ ତୁମେ ପରିତ୍ୟାଗ କଲ

ଏହି କିବା ସୁବିଚାର ।

ହୃଦୟ ଦରଜା ଖୋଲି ମୁଁ ରଖିଛି

ବିତି ଯାଉ ଦିନ ବାର

ଭୁଲିବିନି କେବେ ତୁମ ପ୍ରେମ ସ୍ମୃତି

ଗଳାକୁ କରିଛି ହାର ।