ଏ କି ଋତୁ ଯେ କରୋନା

ଏ କି ଋତୁ ଯେ କରୋନା

ଆଜି ମାନବକୁ ମାନବ ଛୁଇଁବା ମନା ,

ଶିଶୁରୁ ବୃଦ୍ଧ ଯାଏ 

ବୟସ ସେ ମାପେନା ।

ଏ କି ଋତୁ ଯେ କରୋନା

ମନ୍ଦିରେ ଦିଅଙ୍କୁ ଭେଟିବା ମନା ,

ମାତା କାନ୍ଦେ ବ୍ୟାକୁଳରେ 

ପୁଅ ଥାଇ ବିଲାତରେ  

କରୋନା ର ଏ ଅନଲାଇନ ଯୁଗରେ 

ପୁତ୍ର ଦେଖେ ପିତୃ କୁ ଶ୍ମଶାନରେ ।

ଏ କି ଋତୁ ଯେ କରୋନା 

ଶିଷ୍ୟ ଆଜି ଉତୀର୍ଣ୍ଣରେ ଗୁରୁପାଦ ଛୁଇଁବା ମନା ,

ଆଉ ଶିକ୍ଷା ମିଳେ ଛାତ୍ରଙ୍କୁ  

ଆଜି ଇଣ୍ଟରନେଟରେ

ଶିକ୍ଷକ ବି ଥକି ଯାନ୍ତି 

ନେଟୱର୍କ ଚିନ୍ତାରେ ।

ଏ କି ଋତୁ ଯେ କରୋନା

ଏଠି ଘରୁ ବାହାରିବା ମନା , 

ଆଉ ରୋଗ ଚିନ୍ତାରେ ନିରୋଗୀ 

ଔଷଧ ତାଟିଆ କାମୁଡେ

ଅଚିନ୍ତାର ରୋଗୀ ଆଜି 

ବୁଲେ କରୋନାର ଭିଡ଼େ ।

ଏ କି ଋତୁ ଯେ କରୋନା

ଖୋଲା ନିଶ୍ୱାସ ବି ନେବା ମନା ,

କରୋନାର ଯୋଦ୍ଧା ଆଜି ଲଢୁଛି 

ରାତି ଦିନ ଆତ୍ମୀୟଙ୍କୁ ପଛରେ ପକାଇ 

ଆଉ ନିର୍ଦୟୀ ସ୍ୱାର୍ଥୀ ମଣିଷ ବୁଲୁଛି

ଅଦରକାରୀ କାର୍ଯ୍ୟ ମନେ ପକାଇ ।

ଏ କି ଋତୁ ଯେ କରୋନା

ଏଠି ବନ୍ଧୁ ମିଳନ ବି ମନା ,

ଆଉ ଘରେ ଯଦି କେହି ରୁହେ 

ସଂଘରୋଧରେ 

ପରିବାର ମନ ଯନ୍ତ୍ରଣା 

କେତେ ଯେ ବ୍ୟାକୁଳରେ 

ହେଲେ ଏ ସଭ୍ୟ ସମାଜର 

କିଛି ଅସଭ୍ୟ ମଣିଷଙ୍କ ବ୍ୟବହାରରେ ।

ଏ କି ଋତୁ ଯେ କରୋନା

ଶିଖାଉଛି ନୀତି କିଛି ଜଣା ଅଜଣା ,

ଆଜି ଧାଡି ଭାଙ୍ଗିବା ମନା

ହାତ ନ ଧୋଇ ପ୍ରବେଶ ମନା ,

ବାପା ମାଙ୍କ ସ୍ନେହରୁ ବଂଚିତ ନ ହୋଇ 

ବିଦେଶରେ ଟଙ୍କା ସ୍ଵପ୍ନ ଦେଖିବା ମନା ,

ରାସ୍ତାରେ ଛେପ ପକାଇବା ମନା 

ଯୋଡ ହସ୍ତରେ ନମସ୍କାର କରି 

ହାତ ମିଳାଇବା ମନା ।

ବାଃ ବାଃରେ କରୋନା

ଦେଖାଉଛୁ ମଣିଷକୁ କେତେ 

ଭୟର ଏ ସୀମା ,

ବାଃ ବାଃରେ କରୋନା

ପ୍ରକୃତି ସାଜି ତୁ 

ଆଉ ଦାଉ ସାଜେନା ।

ବାଃ ବାଃରେ କରୋନା

ତୁ ଆଉ ଡରାନା 

    ତୁ ଆଉ ଡରାନା ।