ଏ କି କର୍ତ୍ତବ୍ୟ

କି ଦେଖିଲା ଆଖି  ବୁଢ଼ୀ ନିରିମାଖି

    ଚମ ଧୁଡୁ ଧୁଡୁ ଦେହେ.

କର୍ମର କଷଣେ  ପେଟ ହୁତାଶନେ

     ଇଟା ଭରି ମୁଣ୍ଡେ ବୁହେ ।

ଚାଲିବାକୁ ନାହିଁ  ବଳ ତାହା ଠାଇଁ

     ପେଟଟି ହୁଏ ଭଗାରି.

ଜନ୍ମ କଲା ପୁଅ   ପାଏ ନାହିଁ ଖିଅ

      ଶାଶୁ ବୋହୁଙ୍କର କଳି ।

ଭାରିଜା ପ୍ରେମରେ  ବାନ୍ଧି ହୋଇ ମରେ

     ଭୁଲିଲା ବାଲୁତ କାଳ

ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ କାଳରେ  ବଇରୀ ସାଜେରେ

     କାଟି ମମତାର ଡୋର ।

ରାତି ଦିନ ଖଟି  ପେଟୁ ଦାନା କାଟି

     ପାଳିଲା ତିରିଶ ବର୍ଷ

ଅଢେଇ ଦିନରେ  ଭାରିଜା ପ୍ରେମରେ

     ବାଇ ହୋଇ କଲା ରୋଷ ।

ଘରୁ ତଡିଦେଲା  ରାଜରାସ୍ତା ହେଲା

    ମାଆର ଆଶ୍ରୟ ସ୍ଥଳୀ

ଏନ୍ତୁଡ଼ି ଈଶାଣ    ଅନ୍ନ ତ ସପନ

     ଦୁଃଖ ଯାଏ ତାର ବଳି ।

ପେଟଟିଏ ପାଇଁ   ରାତି ଦିନ ନାହିଁ 

     ପିନ୍ଧିଛି କଷଣ ଟିପା

ଆସିବ ସେ ଦିନ  ଭୋଗିବ କଷଣ 

    ଉଦ୍ଧାର ସେର କି ତିନିପା ।

ଫିଙ୍ଗିଲେ ଟେକାଟି  ପଥର ଖଣ୍ଡଟି

     ନିଶ୍ଚୟ ତାପାଇଁ ଥୁଆ

ଏକା ନାରୀ ଜାତି  ଏ କି କୂଟନୀତି

     କେମିତି ସହୁଛି ହିଆ ।

ହୋଇଯାଏ ନାରୀ  ନାରୀର ଭଗାରୀ

     ସ୍ୱଜାତି ପର ହିଂସ୍ରକ

ବୋହୂଟିକୁ ଝିଅ   ସଦା ସ୍ଥାନ ଦିଅ

     ଶାଶୁ ମାଆର ଶୀର୍ଷକ ।