ଦୁଃଖ

ସୁଖ ରାତି ସିନା ଶୀଘ୍ର ପାହି ଯାଏ

    ଦୁଃଖ ରାତି ସରେ ନାହିଁ 

ଭାଇ ବନ୍ଧୁ ସାଥି ସହଚର ଧରି

   ସିଏ ଆସି ଥାଏ ତହିଁ  ।

ଗୋଟେ ଦୁଃଖ ବନ୍ଧୁ ଚାଲି ଗଲା ପରେ

   ଆଉ ଗୋଟେ ମାଡି ବସେ

ବାକି ଯାହା ଟିକେ ଜୀବନରେ ଥାଏ

   ସିଏ ଧୋଇ ନେଇ ହସେ ।

ସହି ହୁଏ ନାହି ସେ ଦୁଃଖର ଢେଉ

    ନା କହି ହେଇଥାଏ

ଗୁମୁରି ଗୁମୁରି କାନ୍ଦୁ ଥାଏ ସିଏ

    ନା ସାଥି ଥାଏ କିଏ ?

ଏକୁଟିଆ ବସି ତା ଭାଗ୍ୟ ଆକାଶ

    କଳା ବାଦଲକୁ ଚାହେଁ 

ନିରାଶା ଜୀବନେ ଝଡ ତୋଫାନର 

    ବତାସ ପବନ ବହେ ।

ଏକାନ୍ତ ବାଟର ବାଟୋଇ ସାଜି ସେ

     ନିଜକୁ ତଉଲୁ ଥାଏ

ଆଶ୍ରୟ ଟିକିଏ ପାଇବା ପାଇଁ ନା

    ପାନ୍ଥଶାଳା ଟିକେ ପାଏ ।

ଦୁଃଖକୁ ତାହାର ସାଥି କରି ସିଏ

      ଏକୁଟିଆ ଚାଲି ଥାଏ

ଏତେ ବଡ ଏଇ ଦୁନିଆରେ ତାର

    ନା କିଏ ନିଜର ହୁଏ ?

ହାତେ ମାପି ସିଏ ଚାଖଣ୍ଡେ ଚାଲଇ

   ନା ନିନ୍ଦା ପିଛା ଛାଡଇ 

ଚାଖଣ୍ଡେ ସିଲେଇ କରୁ ଥାଏ ଯେବେ

    ଆପେ ହାତେ ଚିରି ଥାଇ ।

ଯେ ଡାଳ ଧରଇ ସେ ଡାଳ ଭାଙ୍ଗଇ

   ଏମିତି ଦୁଃଖୀଟେ ସିଏ

ସେ ଦୁଃଖ ଭିତରେ ନିଜକୁ ହଜେଇ

   ତଥାପି ସେ ହସୁ ଥାଏ ।

ସେ ହସ ଭିତରେ ବିରାଟ କାହଣୀ

    ରହିଛି ତାହାର ଲେଖା

ପଢି ପାରନ୍ତି ନି ସେ ଦୁଃଖକୁ କେହି

  ଅଭୁଲା ସ୍ମୃତି ସେ ରେଖା ।

 ଦୁଃଖକୁ ତାହାର ସୁଖ ଭାବି ନେଇ

    ଦୁଃଖରେ ବି ହସୁ ଥାଏ

ହେଲେ ସେଇ ଦୁଃଖ ନା ଛାଡେ ପାଖ

    ଏମିତି ଦୁଃଖୀଟେ ସିଏ ।

ଦୁଃଖ ବେଳେ ଯେତେ ଦୁଃଖ ବି କରିଲେ

   ନା ଦୁଃଖ ଛାଡି ଥାଏ

ସେ ଦୁଃଖରେ ଯିଏ ଭାଙ୍ଗି ପଡି ଥାଏ

   ସେ ସେଇଠି ହାରି ଯାଏ ।

ଏମିତି ଜଣେ ତ କେହି ବି ତ ନାହିଁ 

  ଯା କପାଳେ ଦୁଃଖ ନାହିଁ  

ଦୁଃଖରେ ସଂଘର୍ଷ କରି ଯିଏ ବଞ୍ଚେ

  ତିଷ୍ଠି ପାରି ଥାଏ ମହୀ ।

ଓଲଟ ପାଲଟ ଏଇ ଭାଗ୍ୟରେଖା

   ଉତ୍ଥାନ ପତନ ଥାଏ

ଦୁଃଖ ସାଥେ ଯିଏ ସାଥି ହେଇଥାଏ

    ଦୁଃଖ ଦିନେ ହାରି ଯାଏ ।

ଦୁଃଖ ବେଳେ ଯିଏ ଭାଙ୍ଗି ପଡି ଥାଏ

     ଦୁଃଖଟି ଡରେଇ ଥାଏ

ଜୀବନର ସବୁ ଖୁସି ସେ ଛଡେଇ

    ଲୁହରେ ଭସେଇ ଦିଏ ।

ଦୁଃଖର ପାହାଡ ଯେତେ ଆସି ଯାଉ

    ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଧରି ସହେ ଯିଏ

ଏଇ ଦୁନିଆରେ ଦିନେ ହେଲେ ନିଶ୍ଚେ

    ସିଏ ଜିତି ଯାଇ ଥାଏ ।

ତାହାହେଲେ କାହିଁକି ଦୁଃଖ ବେଳେ ଆମେ

     ଝରେଇବା ଆଖି ଲୁହ

ସେଇ ଲୁହ କେବେ ବଞ୍ଚିବା ଦିଏନି

   ଭରେ ସେ ଯନ୍ତ୍ରଣା କୋହ ।