ଦୁହିତା

ବିଧାତା ସୃଷ୍ଟିର କଳା ନୈପୁଣ୍ୟର ସାଫଲ୍ୟ ଦୁହିତା

ସୃଷ୍ଟି ରକ୍ଷାକର୍ତ୍ତ୍ରୀ କନକ ବ୍ରତତି ଦୁଇ କୁଳ ହିତା ।

ଲାବଣ୍ୟ ପ୍ରତିମା ସ୍ନେହସୁଖ ସୀମା ରତନର ଖଣି

ହସରେ ଭାଷରେ ଲୀଳା ବିଳାସରେ ସରସ କରଣି ।

ବିଦ୍ୟାରେ ବୁଦ୍ଧିରେ ଘର କରଣାରେ ବୋଲାଏ ପ୍ରବୀଣା

କଳକଣ୍ଠ ସ୍ଵନ ଭୁବନ ମୋହନ ବାଣୀରାଣୀ ବୀଣା ।

କିଶୋରୀ ମୋହିନୀ ଲୀଳା ବିଳାସିନୀ କମଳ କୋମଳା

କ୍ରମେ ଯୌବନରେ ପଦାର୍ପଣ କରେ ଧରେ କାମକଳା ।

ପିତା ମାତା କୋଳ ଛାଡ଼ି ବର କର ଧରି ଶାଶୁଘର

ଯାଏ ଜନ୍ମମାଟି ବକ୍ଷେ ଛାଡ଼ିଦେଇ ଅମ୍ଲାନ ସ୍ଵାକ୍ଷର ।

ନିଜ ଲୋକ ପର ପରହିଁ ନିଜର ବିଚିତ୍ର ସଂସାର 

ବାଲ୍ୟସ୍ମୃତିରାଶି ଉଠଇ ଉଦ୍ଭାସି ବେଳ ପରୀକ୍ଷାର ।

ଏଇ ଶାଶୁଘର କର୍ମ କ୍ଷେତ୍ର ତାର ଜୀବନର ତୀର୍ଥ

ଶ୍ୱଶୁରାଳୟରେ ନୂଆ ଜଗତରେ ହୁଏ ପରିଚିତ ।

ପରକୁ ଆପଣା କରିବାର କଳା ସାଧନେ ତତ୍ପର

ଶାଶୁ ଶ୍ୱଶୁରଙ୍କ ପ୍ରିୟ ବୋହୂ ଅଙ୍କରଙ୍କ ସ୍ୱାମୀଙ୍କର ।

ନଣନ୍ଦର ଗେହ୍ଲି ସୋହାଗି ଭାଉଜ ଦିଅରର ପ୍ରିୟ

ଦେଢଶୁର ଯାଆ ଝିଆରୀ ପୁତୁରା ପାଇଁ ଅଦ୍ଵିତୀୟ ।

ନିଜେ ଜଳି ଦୀପ ଶିଖା ପରି କରେ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ପାଳନ

ସରଗ ଭୁବନ କରଇ ସଦନ ସେ ବାଳା ରତନ ।

ବାପଘର ଟେକ ରଖେ ଶାଶୁଘରେ ହୁଏ ପ୍ରଶଂସିତା

ଦୁଇ କୁଳ ହିତ ସାଧିବାରୁ ନାମ ବୋଲାଏ ଦୁହିତା ।

ଝିଅର କୃତ୍ତିତ୍ୱ ଗର୍ବେ ଉଲ୍ଲସିତ ପିତାଙ୍କ ଆଳୟ

ସହଜେତ ହସି ଉଠୁଥାଏ ସଦା ଶ୍ୱଶୁର ନିଳୟ ।

ଯାହାର ବିଛେଦ ଘଡ଼ିଏ ମାତର ସହେନାହିଁ ପରିବାର

ନାହିଁ ତା ଉପମା ସେତ ନିରୁପମା ଗୃହଲକ୍ଷ୍ମୀ ଶୋଭାଗାର ।

ଦୁହିତା ଜନମ ସଂସାରରେ ସାର ନମଣ ଟି ହେୟ

ଦୁହିତାକୁ କର ସବୁଠୁ ଆଦର ହେଉ ସେ ଅଜେୟ ।