ଦୋଷ ଦେବେନି ମୋତେ

ପ୍ରତ୍ୟେକ ଗାଁରେ, ରାସ୍ତା କଡରେ, 

ସହରର ଗଳି ଭିତରେ,

ଦେଖଇ କେତେ ମନ୍ଦିର, ଧାର୍ମିକ 

ଲୋକଙ୍କ ହାଟ ମଧ୍ୟରେ ।

କିପରି କୁହ ଭଉଣୀ ଓ ଭାଇ ମୋର,

ଗଳାହାର ହୁଏ ପ୍ରିୟାପ୍ରୀତିର

ସତରେ କିଆଁ ହୋଇ ଥାଏ ଏହି ସବୁ  

ଅଶୁଦ୍ଧ ବ୍ୟବହାର ।

ନାହିଁ ପବିତ୍ରତା ଏଠି, ଲାଞ୍ଚ ମିଛରେ 

ଚାଲିଛି ଏ ସଂସାର,

ସବୁ ଆଡେ ଠକିବା ମନୋବୃତ୍ତି ହୁଏ

କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମେ ଆମର ।

ମନ୍ଦିର ବେଢ଼ାରେ ଦେଖ ଲାଞ୍ଚୁଆ ଓ

ମିଛୁଆ ଧର୍ଷଣକାରୀ, 

ଗଦା ହୋଇଛନ୍ତି ଥାକକୁ ଥାକ ଯେତେ

ସବୁ କଳାବଜାରୀ ।

ରୁଣ୍ଡ ହୁଅନ୍ତି ବରଷା ଯୁଆଡେ ଛତା ସିଆଡେ  

ରାଜନୀତିଆ ଯେତେ

ଅବୁଝା ମନଟା ମୋର ବୁଝୁନି, କଅଣ ଶିଖନ୍ତି 

ଏକ ହୋଇ ତ ଝୁରନ୍ତି ତୋତେ ।

ଖାଇବାକୁ ମୁଠେ ଅବଢା ତୋହର ମନ୍ଦିର 

ଭିତରେ ବଳାଏ ତ ମନ ମୋର

ମନ ମଧ୍ୟେ ଆଚ୍ଛାଦିତ ଚାଲେ କେତେ ବେପାର 

ମୁହୂର୍ତ୍ତର ଅନୁଭୂତି ମନ୍ଦିର ଭିତର ।

ସବୁର ହିସାବ ଏଠାରେ ଦେବା ସମୟ ସାପେକ୍ଷ 

ପ୍ରତି ମୁହୂର୍ତ୍ତର ଅନୁଭୂତି ନା ନା ପ୍ରକାର

କିନ୍ତୁ କିଛି ସ୍ମୃତି କିଛି ଅନୁଭୂତି ଆନନ୍ଦ ଭରିଛି

ଲିପିବଦ୍ଧ ହୋଇ ରହିଛି ମାନସପଟର ।

ମନଟା ନିର୍ମଳ, ବିଶ୍ୱାସ ରହିଛି, ଯୁଆଡକୁ 

ଗଲେ ତୋ ମୁହଁ ଦିଶୁଛି ମୋତେ

ପାଇବାକୁ ଅବଢା, ଟଙ୍କ ତୋରାଣି ମନେ ଥିଲେବି,

ମନ୍ଦିର ଯାଏନା, ଦୋଷ ଦେବେନି ମୋତେ ।