ଦିଅ ହେ ସମ୍ମାନ ଶ୍ରଦ୍ଧା

 

ବିଧାତାଙ୍କ ଏଇ ସୁନ୍ଦର ସୃଷ୍ଟିରେ

ନାରୀ ମୁଁ ନୁହେଁ କା' ଅରି,

ସବୁରି କଲ୍ୟାଣ କରିଯାଏ ପରା

କେତେ କେତେ ରୂପ ଧରି ।

ଜନନୀ, ଭଗିନୀ, ଜାୟା, କନ୍ୟା

ଭାବେ

ପରିଚିତା ଧରା ଧାମେ,

ନିଜ ସ୍ୱାର୍ଥ ଭୁଲି ଲାଗି ରହିଥାଏ

ଏ ସୃଷ୍ଟି ମଙ୍ଗଳ କାମେ ।

ଜନନୀ ଭାବରେ ସନ୍ତାନ ପ୍ରସବି

ଛୋଟରୁ କରଇ ବଡ଼,

ସେନେହ, ମମତା ଢାଳିଦେଇ କେବେ

ଦିଏ ପୁଣି ଗାଳି ମାଡ଼ ।

ପିଲାଙ୍କୁ ମଣିଷ କରିବା ପାଇଁକି

ବତାଏ ଉଚିତ ବାଟ,

ସହେ ତାଙ୍କ ଅଳି ଅରଦଳି ଆଉ

ଖୁଆଏ ପୂରାଇ ପେଟ ।

ଭଗିନୀ ରୂପେ ମୁଁ ଭାଇମାନଙ୍କର

ମନାସେ ସକଳ ଶୁଭ,

ସେମାନଙ୍କ ଆଗେ ତୁଚ୍ଛ ଲାଗେ ମୋତେ

ଦୁନିଆର ବଇଭଵ ।

ସାନ ଅବା ବଡ଼ ଯାହା ହୁଏ ପଛେ

ନିଜ କରତବ୍ୟ କରେ,

ବାନ୍ଧିଦିଏ ହାତେ ସୁରକ୍ଷା କବଚ

ପ୍ରତି ରାକ୍ଷୀ ପୁନେଇରେ ।

ଜାୟା ଭାବେ ନିଜ ଜୀବନସାଥୀର

ସଙ୍ଗେ ରହେ ସୁଖେ ଦୁଃଖେ,

ପ୍ରଣୟଦାୟିନୀ ପ୍ରିୟତମା ସାଜି 

ନିଦାଘେ ଚନ୍ଦନ ମାଖେ ।

ହାତରେ ମୋ ଥାଏ ରୋଷେଇ କାମଠୁ

ଭଣ୍ଡାର ଘରର ଚାବି,

ସମସ୍ୟାକୁ ସମାଧାନ କରେ କେବେ

ପରାମର୍ଶ ଦିଏ ଭାବି ।

କନ୍ୟା ଭାବେ ଜନ୍ମି ଗୃହ ଅଙ୍ଗନରେ

ଆନନ୍ଦରେ ଖେଳେ ବୁଲେ,

କେବେ ମାଆ ଆଉ ବାପାଙ୍କ ଗଳାରେ

ହାତ ଛନ୍ଦି ସୁଖେ ଝୁଲେ ।

କେବେ ରୁଷିଯାଏ କେବେ ହସିଦିଏ

ଅଳି ଅଝଟ ମୁଁ କରେ,

ସଭିଙ୍କ ଆଦର ସ୍ନେହ, ଶ୍ରଦ୍ଧା ପାଇ

ବିଦା ହୁଏ ଅନ୍ୟ ଘରେ ।

କେବେ କର୍ମଜୀବୀ ନାରୀଟିଏ ମୁହିଁ

କେବେ ଶ୍ରମଜୀବୀ ପୁଣି,

ସମାଜସେବୀ ଯେ ନାରୀନେତ୍ରୀ ହୋଇ

କର୍ତ୍ତବ୍ୟଟି କରେ ଜାଣି ।

ଡାକ୍ତର, ସୈନିକ, ଛାତ୍ରୀ, ବୈଜ୍ଞାନିକ,

ପାଇଲଟ- ଶିକ୍ଷୟିତ୍ରୀ,

ବହୁ ରୂପେ ମୁହଁ ରାଜ୍ୟ, ଦେଶ ଆଉ

ବିଶ୍ୱ ସେବା କରେ ନିତି ।

ମୋ ଗୁରୁତ୍ୱ ବୁଝି ଦିଅ ହେ ସମ୍ମାନ

ସଦିଚ୍ଛା, ସୁରକ୍ଷା-ଶ୍ରଦ୍ଧା,

ତା' ହେଲେ ନିଶ୍ଚୟ ଧରଣୀ ବକ୍ଷରୁ

ଘୁଞ୍ଚିଯିବ ସବୁ ବାଧା ।