ଧୁଆଁ ( କେବେ ଜିତୁ କେବେ ହାରୁ)

ତୋର ନାହିଁ ଆକାର

ଟିକିଏ ମୁକ୍ତ ହେଲେ ତୁ ଖେଳି ଯାଉ , 

ବିସ୍ତାର ହେଉ ଚାରି ଆଡ଼େ

ହୋଇ ଅଦୃଶ୍ୟ ।

ପଦାର୍ଥର ତୁ ଯେ ଏକ ଅବସ୍ଥା 

ଏ ସତ୍ୟ କୁ କିଏ ବା ଭୁଲି ପାରିବ

ତୋର ଅଣୁ ଅଣୁରେ ନ ଥାଏ 

ବେଶୀ ଆକର୍ଷଣ

କିନ୍ତୁ ତୋ ପାଖେ ବହୁତ୍ କିଛି ଥାଏ ସତ୍ୟ ।

ଏନ୍ତୁଡି ଶାଳରୁ ମଶାଣି ଯାଏ ଥାଉ ତୁ ,

ରୋଷେଇ ଶାଳର ଚୁଲିର ଧୁଆଁରେ ଥାଏ ସ୍ନେହ , 

ପ୍ରେମ ଭରା ମନରେ ତିଆରି ହୁଏ ଖାଦ୍ୟ

ଚୁଲିର ସେ ଧୁଆଁରେ ନ ଥାଏ ଲୁହ , 

ଥାଏ ସ୍ବାମୀ , ପୁଅ , ଝିଅ , ଶାଶୁ , ଶଶୁର ପାଇଁ ଭଲ ପାଇବା

ସେଇଠି ତୁ ହାରି ଯାଉ

ଧୁଆଁର କଷ୍ଟରେ ବି ଖୁସି ଥାଏ ।

ଶୀତ ଦିନେ ନିଆଁ ଉଷୁମେଇ ମିଳେ ଖୁସି

ହେଲେ ସେଇ ନିଆଁ ପରେ ଯେବେ ତୁ ଆସୁ

କୁନି ପିଲାଟି ଆଖି ମକଚି ଚାଲି ଯାଏ

ସେଇଠି ତୁ ଟିକେ ଜିତୁ ଟିକେ ହାରୁ ।

ଠାକୁର ଘରେ ଧୂପରେ ଥାଉ ତୁ

ବାସ୍ନାରେ ଭରି ଦେଉ ଚାରି ଦିଗ

ମନରେ ଆଣୁ ଭକ୍ତି , 

ଆଉ ସେଇଠି ତୁ ହାରି ଯାଉ

ଜିତି ଯାଏ ଭକ୍ତି ।

ଏ ଇ ମଣିଷର ଲୋଭ ପାଇଁ

ଆଧୁନିକତା ଆଡ଼କୁ ଦୌଡ଼ି ବା ପାଇଁ 

କାରଖାନା ପରେ କାରଖାନା .

ସେଇଠି ତୋର ପ୍ରଭାବ ଅତି ପ୍ରଖର ।

ତୋ ଦେହେ ଥାଏ ଅଙ୍ଗାରକାମ୍ଳ , 

କଳା ଭସ ଭସ ଧୁଆଁ ଖେଳି ଯାଏ ସବୁ ଦିଗେ

ପ୍ରକୃତି ହୋଇଯାଏ ଅନାନିଶ୍ୱାସି

ପ୍ରଦୂଷଣ ଖେଳି ଯାଏ ଚାରି ଆଡେ଼

ସେଇଠି ତୁ ଜିତିଯାଉ , ହାରିଯାଏ ଆଧୁନିକତା ।

ବଢେ ଯେବେ ଲୋକ ସଂଖ୍ୟା , 

ବଢିଯାଏ ଯାତାୟାତ , 

ବଢ଼ି ଯାଏ ମୋଟର ଯାନ

ଖେଳି ଯାଏ ଚାରି ଆଡ଼େ ଧୁଆଁ ଧୁଆଁ ଧୁଆଁ

ଧୁଆଁ ମୟ ହୋଇଯାଏ ଜଗତ

ସେଇଠି ତୁ ଜିତି ଯାଉ ।

କେବେ ଓଜୋନ ସ୍ତର ରେ ହୁଏ ଛିଦ୍ର 

କେବେ ପୁଣି ମହାନଗରୀ ରାସ୍ତା ହୋଇଯାଏ ଅସ୍ଵଚ୍ଛ

ସେଇଠି ବି ତୁ ଜିତି ଯାଉ ।

ତୁ ପୁଣି ଆସୁ ନିଶାରେ

ମଣିଷର ମୁହଁରୁ ଭକ ଭକ ହୋଇ ଆସୁ

ଚିମିନିରୁ ଧୁଆଁ ଯିବା ପରି

ସେ ଧୁଆଁ ରେ କଣା ହୁଏ ଫୁସଫୁସ

ଧିରେ ଧିରେ ଚାଲି ଯାଏ ଜୀବନ

ସେଇଠି ବି ଜିତି ଯାଉ ।

ଶେଷରେ ଆସେ ମଶାଣି

ଥାଏ ତୋର ସେଇଠି ଅତି ନିଷ୍ଠୁର ରୂପ

ସେ ଧୁଆଁ ରେ ଥାଏ ଜଣେ 

ଅତି ନିଜର ପୋଡ଼ି ପାଉଁଶ ହେବାର ଗନ୍ଧ

ସେ ଧୁଆଁ ରେ ଥାଏ ହୃଦୟ ଭଙ୍ଗା କ୍ରନ୍ଦନ ର ଅନୁଭବ ।

କିଏ ହରାଏ ବାପା , କିଏ ମା , 

ପୁଣି ଆଉ କିଏ ଆଉ କିଛି ।

ସମ୍ପର୍କର ସବୁ ସ୍ନେହ ସେଇଠି ଧୁଆଁ ରେ ଉଡିଯାଏ

ରହିଯାଏ କେଇ ଖଣ୍ଡ ହାଡ଼ ।

ସେଇଠି ଖାଲି ତୁ ଜିତୁନି

ତୁ ହୋଇ ଯାଉ ଚମ୍ପିୟାନ

ତଥାପି ଏ ସତ କୁ ରଖା ଯାଏ ଛାତିରେ ।

ସତରେ ଧୁଆଁ , ତୋର କେତେ ରୂପ , 

ତୋର କେତେ ବାସ୍ନା , କେତେ ଗନ୍ଧ ,, 

ତୁ ବ୍ୟାପି ଛୁ ଚାରି ଆଡେ଼ , 

କେବେ କନ୍ଦଉଛୁ , କେବେ ହସାଉଛୁ , 

କେବେ ଭକ୍ତି ଆଣୁ କେବେ କ୍ରୋଧ l

କେବେ ତୁ ଜିତୁ କେବେ ହାରୂ ।

ତୁ ଧୁଆଁ... ଧୁଆଁ.. ଧୁଆଁ...