ଧୋକାବାଜ ପ୍ରେମିକା

ମଉନେ ସେ ବସିଥିଲା 

ଝରୁଥିଲା ଟପ୍ ଟପ୍ ଲୁହ,

ଭିଜା ଭିଜା ଆଖି ତାର

ହୃଦୟରେ ଅସୀମିତ କୋହ ।

ଶୁଖା ଶୁଖା ଦୁଇ ଓଠ

ହଜିଥିଲା ପୂର୍ବ ମୁଖକାନ୍ତି,

ବିଚଳିତ ମନ ତାର

କେହି ଲୁଟି ନେଇଥିଲା ଶାନ୍ତି ।

ଜାତି ତାର ଦ୍ୱିଜ ଶ୍ରେଷ୍ଠ

ବୃତ୍ତିରେ ସେ ରାଜ କର୍ମଚାରୀ,

ଶ୍ମଶାନରେ ଉପବିଷ୍ଟ

ବନ୍ଧୁଟିଏ ଆପଣାର ଭାରି ।

ଆଚମ୍ବିତେ ପ୍ରଶ୍ନ କଲି

ନିରୋଳାରେ କାହିଁ ଅଛ ବସି?

କହିଲା ସେ " କି କହିବି !

ଏକା କରି ଗଲା ମୋ ପ୍ରେୟସୀ ।

ଏକୁଟିଆ ଥିଲି ବୋଲି

ସେହି ଦିନେ ଧରିଥିଲା ହାତ,

ପ୍ରେମେ ଅନ୍ଧ ହୋଇ ମୁହିଁ

ତା ଆଖିରେ ଦେଖୁଥିଲି ବାଟ ।

ପିଆଇଲା ସୋମରସ

ଭେଟି ଦେଲା ଲକ୍ଷେ ପାରିଜାତ,

ଅଙ୍ଗେ ଅଙ୍ଗ ମିଶାଇଲା

ଚୁମ୍ବନରେ କରିଲା ଭ୍ରମିତ ।

ଘାରିଗଲା ଗାଢ଼ ନିଦ୍ରା

ଖୋଲି ନେତ୍ର ଦେଖିଲି ମୁଁ ଯେବେ,

କେହି ନାହିଁ ପାଶେ ମୋର

ଜୀବନ୍ତ ମୁଁ ଶବଟିଏ ଏବେ ।

ଖୋଜି ଖୋଜି ଗିରିବନ

ନଦନଦୀ ପାହାଡ଼ ପ୍ରାନ୍ତରେ,

ଶେଷେ ଆସି ପହଞ୍ଚିଛି

ମଣିଷର ଶେଷ ଠିକଣାରେ ।

କଇଁ କଇଁ କାନ୍ଦି ପୁଣି

ବହିଟିଏ ଦେଲା ହାତେ ମୋର,

ଏହା ବୋଧେ ପ୍ରେମିକାର

ବନ୍ଧୁ ପାଇଁ ଶେଷ ଉପହାର ।

ଥିଲା ତାହା ଛବିମୟ

କେତେ ଜଣା ଅଜଣା ଚରିତ୍ର,

ପୃଷ୍ଠାମାନ ଓଲଟିଲି

ଶେଷେ ଥିଲା ମୋର ଫଟୋଚିତ୍ର ।

ଶେଷପୂର୍ବ ପୃଷ୍ଠାପରେ

ମୋ ବନ୍ଧୁର ଛବିଟିକୁ ପାଇ,

ଅଜ୍ଞାନ ମୁଁ ଜାଣିଗଲି 

ପ୍ରେମିକା ତା' ଥିଲା ଆତତାୟୀ ।

ଉପହାର ପୁସ୍ତିକାଟି

ଧୋକାଖିଆ ପ୍ରେମୀଙ୍କ ତାଲିକା,

ସବୁ ଧୋକା ଖାଇଗଲେ

ମୁହିଁ ଖାଲି ବଞ୍ଚିଗଲି ଏକା ।