ଦେହଜୀବି

ମୁଁ ପାପ କରୁଛି କି ପୂଣ୍ୟ

ଜଣା ନାହିଁ ମୋତେ

ଇଚ୍ଛା ନଥିଲେ ବି

ନିଜ ମନକୁ ଜାଳି ପୋଡି ଦିଏ

ପରପୁରୁଷ ପାଖରେ 

ଶରୀରକୁ ସମର୍ପି ଦିଏ

ଦେହ ବିକି ବିକି

ଦେହଜୀବି ପାଲଟି ଯାଏ

ଖାସ୍ ମୋର

ରୋଗୀଣା ସ୍ୱାମୀ ଓ ଭୋକିଲା ଛୁଆ

ମୁହଁରେ ଦେଖିବାକୁ ହସ କାଣିଚାଏ

ରାତିର ଶୂନ୍ୟତାରେ

ଏକ ନୁଆ ମୁହଁ ନେଇ ଆବିର୍ଭୂତ ହୁଏ 

ଚିଲ ଶାଗୁଣା ପରି

ମୋ ବୃତ୍ତିକୁ ପାପ କହୁଥିବା 

ଦିନର ଭଦ୍ରଲୋକ ପୂଣ୍ୟପୁରୁଷ

ଜାବୁଡି ଧରି ମୋତେ ଆବୃତି କରେ

ଏକ ରୋମାଞ୍ଚିତ ଭାବ

କ୍ଷତ ବିକ୍ଷତ କରେ ମୋ ଶରୀର

 ଆଉ ଭାଙ୍ଗିଦିଏ ଭଦ୍ରସମାଜ ଉପରେ ଥିବା ଅତୁଟ ବିଶ୍ୱାସ

କପଟି ସମାଜର ପ୍ରମାଣପତ୍ର

ଘୃଣ୍ୟ ମୋତେ କରେ , 

ଦିନରେ ଜିଇବାର ସ୍ୱପ୍ନ ଛଡାଇ ନିଏ

ତଥାପି ମୁଁ ମନ ଖୋଲି 

ଫିକ୍ କିନା ହସିଦିଏ

ଯେତେବେଳେ

ଆଜିର ମହିଷା ଦୂର୍ଗାପୂଜା କରେ 

ଓ 

ମୁଁ ମୋ ଅଗଣାର ମୁଠାଏ ମାଟିର

ଭକ୍ତି ନୈବେଦ୍ୟ ସମର୍ପି ଦିଏ 

ଆଉ ନିଜକୁ ଦେହଜୀବି କହେ ॥