ଦେବାଂଶୀ ବଂଶୀ

ପ୍ରତିଦିନ ଯାଉଥିଲେ କୃଷ୍ଣ ଉପବନ 

ଦେଖୁଥିଲେ ଫୁଲଫଳ ହୋଇ ସେ ତଲ୍ଲୀନ 

ବୃକ୍ଷଲତାଙ୍କ ସହିତ ହୋଇ କଥାବାର୍ତ୍ତା 

ବାଣ୍ଟୁଥିଲେ ସ୍ନେହ-ଶ୍ରଦ୍ଧା-ଦୟା-ପ୍ରେମ ବାର୍ତ୍ତା l

ସୂକ୍ଷ୍ମ ସ୍ପର୍ଶ ଚୁମ୍ବନରେ ଯେତେ ତରୁ ତୃଣ 

କଳୀ-ପୁଷ୍ପ ସମ୍ମୋହିତ, ଦେହେ ଶିହରଣ 

କୃଷ୍ଣ ଅଙ୍ଗ ସଙ୍ଗଲାଭ ଆହା କେତେ କାମ୍ୟ 

ପରମଙ୍କ ଗହଣରେ ଶୋଭା ତାଙ୍କ ରମ୍ୟ l

'ମୁଁ ତମମାନଙ୍କୁ ଭଲପାଏ ପ୍ରତିକ୍ଷଣ'

କହି କୃଷ୍ଣ କରୁଥାନ୍ତି ସର୍ବେ ସମ୍ବୋଧନ 

ତରୁଲତା ପୁଷ୍ପଫଳ ଦିଅନ୍ତି ଉତ୍ତର:

'ଆମେ ଭଲପାଉ ତମକୁ ହେ ଚିତ୍ତଚୋର!' l

ସେଦିନ କୃଷ୍ଣ ଆସିଲେ ତରତର ହୋଇ 

ଉଦ୍ୟାନ ଭିତରେ ପ୍ରବେଶ ବ୍ୟଗ୍ର କହ୍ନେଇ 

ତାଙ୍କ ମୁଦ୍ରା ଦେଖି ହେଲେ ସବୁ ଆଚମ୍ବିତ 

କଣ ପାଇଁ ଆଜି ପ୍ରଭୁ ଏତେ ବ୍ୟତିବ୍ୟସ୍ତ? l

ସିଧା ଯାଇ ପହଞ୍ଚିଲେ 'ବାଉଁଶ'ର ପାଶ 

ଆକର୍ଷିଲେ ପ୍ରସାରିତ କରି ବାହୁଫାଶ 

ଦେଖି ତାଙ୍କ ଅତ୍ୟଧିକ ବ୍ୟତିବ୍ୟସ୍ତ ପଣ 

ବାଉଁଶ ପଚାରେ ତାଙ୍କୁ ଏହାର କାରଣ l

ମ୍ଳାନ ହସରେ କହନ୍ତି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ: ହେ ଦ୍ରୁମ!

କାଟିବାକୁ ଚାହେଁ ତମ କାୟା, ମୁଁ ଅଧମ 

ଅବୟବ କାଟିବାକୁ ଦେବ ଅନୁମତି 

ବିଷମ ସମସ୍ୟାରେ ମୁଁ ହେଉଛି କାକୁତି l

ସବୁ ଶୁଣି ବୃକ୍ଷ କହେ: ଆହେ ଭାବଗ୍ରାହୀ 

ମୋ କର୍ତ୍ତନର କଣ କିଛି ବିକଳ୍ପ ନାହିଁ? 

କହ୍ନେଇ କହନ୍ତି ଶୁଣ ଆହେ ବୃକ୍ଷବର 

ଆଉ କିଛି ବାଟ ନାହିଁ, ମୁଁ ଅଟେ ନାଚାର l

ସବୁ ଶୁଣି ଚିନ୍ତାକରେ ବାଉଁଶର ବୃକ୍ଷ 

ପ୍ରଭୁଙ୍କ ହାତେ କ୍ଷତ ହେଲେ ପାଇବି ମୋକ୍ଷ 

ଏମିତି କଷଣ ଶତଗୁଣେ ଶ୍ରେୟସ୍କର 

ଯାହା ଚାହଁ ତାହା କର, ହେ ମୋର ଈଶ୍ୱର! l

ଏହାପରେ କୃଷ୍ଣ ହୋଇ ଅତି ଗଦଗଦ 

କାଟିଲେ ବୃକ୍ଷର ଗଣ୍ଡି, କଲେ ପୁଣି ଛେଦ 

ପ୍ରତି ଛେଦନରେ ବୃକ୍ଷ ପ୍ରାଣ କଲବଲ 

ତଥାପି ସହ୍ୟ କରେ ନହୋଇ ହଲଚଲ l

ଅନ୍ୟ ଯେତେ ବୃକ୍ଷଲତା ଦେଖୁଥିଲେ ବସି 

କିଏ କହେ ହାୟ କିଏ ହେଉଥାଏ ଖୁସି 

କିଏ ତ ତଟସ୍ତ ପୁଣି କିଏ ଭୟଭୀତ 

କିଏ କହେ ଆହା ପୁଣି କିଏ ଉତ୍ତେଜିତ ।

କଷ୍ଟ ସହି ନିର୍ବିକାର ନିଶ୍ଚଳ ସେ ବୃକ୍ଷ 

ବାଉଁଶ ସେ ପ୍ରାଣ ଦେବ କରିଛି ସଂକଳ୍ପ 

କାହ୍ନୁ ପାଇଁ କାୟା ଦାନ, ନାହିଁ ଆଉ ଭୟ 

ବିଜ୍ଞ ବୃକ୍ଷ ସମର୍ପଣେ ରଖିଥାଏ ଲୟ l

ଏହାପରେ ଗଢ଼ାହେଲା ମୋହନଙ୍କ ବଂଶୀ 

ବାଉଁଶ ବୃକ୍ଷ ହେଲା ଅମର-ଦେବଅଂଶୀ 

ସୃଷ୍ଟି ହେଲା ଜଗତରେ ସୁଲଳିତ ସ୍ଵନ 

ବଂଶୀ କଲା କୋଟି ମନ ପ୍ରାଣ ଉଚ୍ଚାଟନ l

ଅହୋରାତ୍ର ସଦାବେଳେ ପ୍ରଭୁ ଅଙ୍ଗେ ବାସ 

ବାଉଁଶର ବଂଶୀ ରୂପ ଆହା କି ସରସ 

ଗୋପୀ-ଗୋପାଙ୍ଗନାମାନେ ହୋଇ ଈର୍ଷାନ୍ୱିତ 

ପଚାରିଲେ ବଂଶୀକୁ ତା'ର ଗୋପନ ସତ୍ୟ l

ଉଚ୍ଚାଟିତ ବଂଶୀ କହେ: ଶୁଣ ଗୋପାଙ୍ଗନା 

ତମ ପରି ନାହିଁ ମୋର କାମନା ବାସନା 

ପ୍ରଭୁ ହାତେ ଗଢ଼ା ମୁହିଁ ସାମାନ୍ୟ ବାଉଁଶ 

ଲୋଡ଼ା ନାହିଁ ସ୍ୱର୍ଗ ମୋର: ନାହିଁ ଉଚ୍ଚ ଆଶ l

ପ୍ରଭୁ ଅଙ୍ଗେ ଓତପ୍ରୋତଃ ଭାବେ ମୁଁ ଜଡିତ 

ରୂପାନ୍ତରିତ ଅବୟବ ମୋ ଉଲ୍ଲସିତ 

ନାହିଁ କିଛି ଦୁଃଖ ମୋର ନାହିଁ ତ ଅଭାବ 

ପାଇଛି ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ, ରଖି ସମର୍ପଣ ଭାବ l