ଦାଦନ

ପେଟ ପାଇଁ ଯିଏ ନିଜ ଦେଶ ଛାଡ଼ି

ପରବାସରେ ଖଟନ୍ତି,

ତାକୁ କୁହାଯାଏ ପ୍ରବାସୀ ଦାଦନ

ଏକଥା ସର୍ବେ ଜାଣନ୍ତି ।

ସେହି ଦାଦନ ତ ସମୟ ଯନ୍ତ୍ରରେ

ଯନ୍ତ୍ରିତ ହୋଇଣ ଆଜି,

ବିଷମ ସଙ୍କଟେ ଅସହାୟ ପଣେ

ମାତୃଭୂମି ହେଲା ଖୋଜି ।

ସିଏ ସେଠି, ଘରେ ସ୍ତ୍ରୀ, ବାପାମାଆ

ଝରାଇଲେ ଆଖି ଲୁହ,

କୋରୋନା ଭୂତାଣୁ ଦେଇଛି ସର୍ବଙ୍କୁ

ଆଜି ଦୁଃଖ ଦୁର୍ବିସହ ।

ଜୀବନରେ କିଏ କାହା ସାଥେ ଆଉ

ହୋଇବେ କି ନାହିଁ ଦେଖା,

ସେଥିପାଇଁ ସର୍ବେ ଭାଳେଣି କରିଲେ

ମନରେ ଜଗାଇ ଶଙ୍କା ।

କିଏ ଚାଲିଚାଲି ଘର ବାହୁଡ଼ନ୍ତି

କିଏ ତ ସାଇକେଲରେ,

ପିଲାଛୁଆ ଧରି ଘାତ ପ୍ରତିଘାତେ

କେତେ ଭୋକ ଉପାସରେ ।

ତାଙ୍କ ଦୁଃଖ ଦେଖି ସରକାର ଆମ

ଭରିଲେ ମନରେ ଆସ୍ଥା,

ଯନ୍ତ୍ରଯାନେ ତାଙ୍କୁ ଫେରାଇ ଆଣିଲେ

କରି ବିଭିନ୍ନ ବ୍ୟବସ୍ଥା ।

କ'ଣ ନାହିଁ ଆମ ଏ ମାଆ ମାଟିରେ

କାହିଁକି ହେବା ଦାଦନ ?

ନିଜ ସିଂହେ ଯଦି ମାଟି ଖୋଳୁଥିବା

ସୁଖରେ କଟିବ ଦିନ ।