ଚନ୍ଦ୍ରମା

ନୀଳାକାଶେ ହେ , ଚନ୍ଦ୍ରମା ଅନୁପମ କାନ୍ତି

ବୋହି ବିଭା ଵିହାୟସେ ବିତରୁଛ ରାତି ।

ତୁମ ଯୋଗୁଁ ରଜନୀରେ ଅନ୍ଧକାର ଦୂର

ଜ୍ୟୋସ୍ନା ପ୍ଲାବିତ ପ୍ରଶାନ୍ତ ସୁଧାମୟୀ କର ।

ପ୍ଲାବିତ କରାଇ ଧରା ବକ୍ଷେ ଅନ୍ଧକାର

ନାଶି ବିତରୁଛ ନିଜ ସୁଧାମୟୀ କର ।

କାଦମ୍ବିନୀ କୋଳେ କୋଟି ତାରକା ମେଳରେ

କମନୀୟ ଅପରୂପା ଦୀପ୍ତି ଢାଳି ତୁମ୍ଭେ ।

ଉଜ୍ଜ୍ବଳ ମୟୁଖେ ପ୍ଲାବି ଅବନୀ ଆକାଶ

ଶୋଭା ବିବର୍ଦ୍ଧନ କର ରୁଚିର ପ୍ରକାଶ ।

ପକ୍ଷେ ଛିଡ ପକ୍ଷେ ବଢ଼ ଅବିରତ ଗତି

ଦିବସରେ ଲୁଚି ପୁଣି ଦିଶୁ ଥାଅ ରାତି । 

ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ଓ ଅମାବାସ୍ୟା ହୁଏ ତୁମ ପାଇଁ

ସୂର୍ଯ୍ୟା ଲୋକେ ହେ , ଚନ୍ଦ୍ରମା ଆଲୋକିତ ହୋଇ ।

ବିମଳ ଚନ୍ଦ୍ରିକା ଧାରେ ଧରା ବିଧଉତ

କରି ନିତି ପ୍ରାଣୀ ମନେ ତୃପ୍ତି ଭରୁ ଅଛ ।

କୁମୁଦ ବାନ୍ଧବ , ଚନ୍ଦ୍ର, ହେ , ତୁହିନ କର

ତୁହିନଂଶୁ, ଓଷଃଧିଶ , ଆହେ ସୁଧାକର ।

ଅବ୍ଜ, ଇନ୍ଦୁ , ଉଡୁପ, ହେ, ବିଧୁ , ଜୈବାତୃକ

ଶୁଭ୍ର ତନୁ , ଶୁଭ୍ର ଭାନୁ , ହେ ଶୁଭ୍ର ମୟୁଖ ।

ସର୍ବରୀଶ , ଦ୍ୱିଜ ରାଜ , ରୋହିଣୀ ରମଣ

ଶଶୀ , ଶଶଲାଞ୍ଚନ ହେ , ସ୍ମର ସଖ ସୋମ ।