ଛୋଟ ଛୋଟ ହେନା ଫୁଲ

ତିନି ଭୁବନର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ସଜାଡି

ପୁଷ୍ପଦେହେ ବିରଜିଲ 

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ସବୁ କୋମଳତା ନେଇ

ଫୁଲ ପେନ୍ଥାରେ ଖଞ୍ଜିଲ ।

 

ହୃଦ କୁଞ୍ଜବନେ ମୂର୍ଚ୍ଛନାର ତାଳେ

କିଆଁ ଲେଖିଲ ସେ ନାଆଁ 

ଆଖି ଲୁହ ମୋର ଆଖିରେ ମରୁଛି

ଝରା ଫୁଲ କି ମୋ ନାଆଁ ।

ଗୋଧୂଳି ଲଗନେ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଅସ୍ତଗଲେ

ସଜ୍ଜିତ ହୋଇ ପଡନ୍ତି

କଢିପେନ୍ଥା ମୋର ଅଧା ଅଧା ଖୋଲି 

ଆଖି ମିଟିକା ମାରନ୍ତି ।

ସଞ୍ଜ ନଇଁ ଗଲେ ତମକୁ ସୁମରି

ପ୍ରସ୍ଫୁଟିତ ପୁଷ୍ପ ମୁହିଁ

ମୃଦୁ ମଳୟରେ ଭାସିଉଠେ ବାସ୍ନା

ପ୍ରଭୁ ପାଦେ ସ୍ଥାନ ନାହିଁ ।

ବିଶ୍ବପତି ତୁମେ ଆହେ ବିଶ୍ୱନାଥ

ସ୍ମରଣେ ତୁମରି ନାଆଁ

କିମ୍ବଦନ୍ତୀ ମୋର ନାହିଁ କିଛି ପ୍ରଭୁ

ବିପର୍ଯ୍ୟସ୍ତ ସାତ ସିଆଁ ।

ଶ୍ରୀ ପାଦରେ ସ୍ଥାନ ନାହିଁ ଯଦି ପ୍ରଭୁ 

ଧିକ୍କାର ଜୀବନ ମୋର

କିପରି ଗଢିଲ ଅଭିଶପ୍ତ ପ୍ରାଣ

ଶୁଖିଲା ନୟନୁ ନିର ।

ଦେବ ପୂଜା ପାଇଁ ଯୋଗ୍ୟ ତ ହେଲିନି

କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ରାତି ଯାଏ

ସୁଗନ୍ଧୀତ ବୋଲି କିଏ ତୋଳି ମତେ

ରାସ୍ତା ରେ ଫିଙ୍ଗି ତ ଦିଏ ।

ଭୂମି ରୁ ଜାତ ମୁଁ ଭୂମି କନ୍ୟା ସିନା

ଭୂମି ରେ ଝରି ପଡଇ

ଭୂମି ରୁ ଜନମ ଭୂଇଁ ରେ ମରଣ

ଭୂମି କାନ୍ଦେ ଯେ ମୋ ପାଇଁ ।