ଛନ୍ଦହୀନ ଜୀବନ

ଜୀବନ ଯଦି ପ୍ରୀତି ଉପବନ ହୁଏ

       ପ୍ରେମ ସେଥିରେ ରଙ୍ଗ ଭରା ପୁଷ୍ପ

ତାକୁ ହିଁ ନେଇ ମଣିଷ ଲେଖେ

   କେତେ ବେଳେ କବିତା କେବେ ପୁଣି ଗଳ୍ପ ।

ଦୁଇ ଦିନର ସ୍ବପ୍ନିଳ ଜୀବନ

 ପ୍ରେମ ନ ଥିଲେ ମନେହୁଏ ଛନ୍ଦହୀନ ।

ଯେମିତି ସମଷ୍ଟି ଅସହ୍ୟ ଜ୍ୱାଳାର

ସାଗର ବେଳାରେ ସ୍ବପ୍ନ , ମୃତ ଶାମୁକାର ।

କି ମାନେ ଅଛି ଏମିତିକା ନିଃସଙ୍ଗ

           ଏକା ଏକା ଜିଇଁ ବାରେ

ଛନ୍ଦହୀନ ଜୀବନ ସାଥେ

             ଅଭିଶପ୍ତ ହୃଦୟରେ ।

ମଣିଷ ଜୀବନ ଅୟୁତ ଆଶାର ଅଖଣ୍ଡ ଦୀପ

ମଧୁର ସଙ୍ଗୀତର ଅସରନ୍ତି ଆଳାପ

      ପୁଲକିତ ପ୍ରେମର ଆଧାର

କୁହାଯାଏ ସର୍ବୋତ୍ତମ ସୃଷ୍ଟି ଏ ଧରାରେ ସ୍ରଷ୍ଟାର ।

ତାକୁ ମନ ଭରି ଭଲପାଇ ବାର ଅଛି

      ସର୍ତ୍ତ ନ ରଖି ଉଷା କି ଗୋଧୂଳିରେ ।

ଦେଖୁ ଦେଖୁ କେତେ ବେଳେ ସରି ଯିବ

        ବିଭୋର ପଣରେ ଜିଇଁ ଚାଲ

              ପ୍ରତି ଦିନ ପ୍ରତି ମୂହୁର୍ତ୍ତରେ ।