ଛାଇ ଆଲୁଅର ଖେଳ ଏ ଜୀବନ

ମଣିଷ ଜୀବନ ଏନ୍ତୁଡ଼ି ଶାଳରୁ

ମଶାଣି ରେ ଶେଷ ହୁଏ

ଏଇ ଦୁନିଆର ରଙ୍ଗମଞ୍ଚେ ପରା

ଅଭିନୟ ଚ଼ାଲି ଥାଏ |

କେବେ ଆସେ ଖରା କେବେ ଯେ ଅନ୍ଧାର

ଏତ ଜୀବନର ରୀତି

ଦିନ ପରେ ରାତି ଦୁଃଖ ପରେ ସୁଖ

ଏହା ହିଁ ଜୀବନ ଗତି ।

ରାତ୍ରୀର ଗହଳ ଅନ୍ଧାରଟା ପରା

ରହେନି ବରଷ ମାସ

ଉଦୟ ସୂର୍ଯ୍ୟର ଅରୁଣିମା ଦିଏ

ଆଲୋକ ର ଯେ ପରଶ ।

ଅମା ଅନ୍ଧକାରେ ଅଦିନ ଝଡ଼ରେ

ଜୀବନ ନଉକା ଚ଼ାଲେ

ଅନ୍ଧକାର ହଟେ ଝଡ଼ ବି ଥମଇ

ନଉକା ଆହୁଲା ମାରେ ।

ଅନ୍ଧାର-ଆଲୋକ, ସୁଖ-ଦୁଃଖ ଅଟେ

ଏଇ ଜୀବନର ରୀତି

ଗୋଟିଏ ନଥିଲେ ଅନ୍ୟଟିର ମୂଲ୍ୟ

ନଥାଏ ତା ଅନୁଭୂତି ।

ମେଘ ଢ଼ାଙ୍କି ଯାଏ ନିର୍ମଳ ଆକାଶେ

କେବେ କିରଣର ଛଟା

ଖରା ନଥିଲେ ତ ଛାଇ କି ଆସିବ

ଖରା ଛାଇ ପରା ଏକା | 

ଦୁଃଖ ପରେ ସୁଖ, ସୁଖ ପରେ ଦୁଃଖ

ଏହା ତ ଜୀବନ ରୀତି

ଅନ୍ଧକାର ସଦା ଜୀବନେ ରୁହେ ନି

ଆସେ ବି ପୁନେଇ ରାତି ।

ମଣିଷ ଜୀବନେ ଛାଇ ଆଲୁଅର

ଖେଳ ନୀତି ପ୍ରତି ଚ଼ାଲେ

ଦୁଃଖ-ସୁଖ ଆଉ ଅନ୍ଧାର-ଆଲୁଅ

ମୁଦ୍ରା ଦୁଇ ପାର୍ଶ୍ଵ ଭଲେ ।

ଆଲୁଅ- ଅନ୍ଧାର, ଖରା-ଛାଇ ଖେଳ

ଅହ ରହ ପରା ଚ଼ାଲେ

ଧୈର୍ଯ୍ୟ ର ସହିତ ସାମ୍ନା କରି ଗଲେ

ଜୀବନର ମୂଲ୍ୟ ମିଳେ ।

ସ୍ଥିର ନୁହେଁ ଏହି ମଣିଷ ଜୀବନ

ସ୍ଥିର ନୁହଁଇ ସମୟ

ବାଲ୍ୟ କାଳ ଯାଇ କୌମାର ଆସଇ

ଆସେ ପୁଣି ଯୁବା ବେଳ ।

ଯୁବା ବେଳ କିବା ସ୍ଥିର ରହେ କୁହ

ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ ପୁଣି ଆସଇ

ରୂପ ରଙ୍ଗ ସବୁ ବଦଦଳି ଥାଏ ଯେ

ଅସ୍ଥାୟୀତ୍ବ ଧାରା ଏହି |

ଜୀବନଟା ପରା କ୍ଷଣ ଭଙ୍ଗୁର ଯେ

ଏଇ ଅଛି ଏଇ ନାହିଁ

ଛାଇ ଆଲୁଅର ଖେଳ ତ ଜୀବନେ

ନିତି ପ୍ରତି ଲାଗିଥାଇ ।

ଛାଇ ଆଲୁଅର ଖେଳକୁ ସ୍ଵୀକୃତି

ଦେବା ମଣିଷ ର କାମ

ଧୈର୍ଯ୍ୟର ସହିତ ବିବେକ ପଣରେ

ଚ଼ାଲିଲେ ମିଳଇ ଧର୍ମ । 

ଜୀବନ ଅମୂଲ୍ୟ ନାହିଁ ତାର ମୂଲ୍ୟ

ରଙ୍ଗମଞ୍ଚେ ଅଭିନୟ

ଛାଇ ଆଲୁଅର ଖେଳରେ ମଣିଷ

ହେଉ ବଡ଼ କଳାକାର ।