ବୟସର ଆୟୁଷ

ମଣିଷର ଆୟୁଷ ନାହିଁ

ଅଛି ବୟସର

କରମ ର ମରଣ ନାହିଁ

ଅଛି ମଣିଷର ।

ଫୁଲ ର ଜୀବନ ନାହିଁ

ଦିଏ ବାସନା 

ଫୁଲ ଝାଉଁଳି ଗଲେବି

ନ  କରେ ମନା ।

କର୍ପୁର ପୋଡ଼ିଗଲେ ବି

ସୁଗନ୍ଧ ଭରା

ସୁନା ଜଳିଗଲେବି

ଉଜ୍ଜଳ ଧରା ।

ବଢ଼ି ବଢ଼ି ଆସିଲେ ବୟସ

କମି କମି 

 ଆସଇ ଆୟୁଷ ।

ବୟସକୁ ନେଇ ହିସାବ

ହିଁ ଆୟୁଷ

ଆୟୁଷ କୁ ନେଇ ବଂଚିବା

ହିଁ ମଣିଷ ।