ବୁଢିଆଣି ଜାଲ

ବଡ଼ ଦ୍ଵନ୍ଦରେ ପଡ଼ିଛି ଭାଇ

ଜାଣି ପାରୁନି କି

ସମ୍ଭାଳି ପାରୁନି

ବୁଢିଆଣି ଜାଲ ପରି ଛାଇ

ଛନ୍ଦି ରୁନ୍ଦିଲାଣି ବେଶି

ବନ୍ଦି କଲାଣି ଆକ୍ରୋଶି

ଖୁସି କିଣି ପାରୁନି କି

କଷ୍ଟ ବିକ୍ରିକରି ପାରୁନି

ପୁଣି କେଉଁ କାରଣରୁ

କାମ କରିବାକୁ ସଅଳ

ସକାଳୁ ଡହଳ ବିକଳ

ବାହାରି ପଡ଼ୁଛି 

ପେଟରେ ପକେଇ ମୁଠେ ପଖାଳ

ପଥର ନୁହେଁ ମୁଁ 

ମୋ ଭିତରେ ଅଛି କମନୀୟତା

ଅବିବେକି ନୁହେଁ ମୁଁ

ମୋ ଭିତରେ ରହିଛି ମାନବିକତା

କଷ୍ଟ କହିବୋଲି ପାରେନା ବୋଲି

ସମସ୍ତେ ଭାବନ୍ତି ହାତ ବାରିଶି 

ଦୁଃଖ ବଖାଣି ପାରେନା ବୋଲି

 ଘରବାରି ପଟ ଚୁଆ ସରସୀ

କହି ବୋଲନ୍ତି ଭଲରେ ଅଛି 

ମନ ତଳ ଦାବାନଳ ବାମ୍ଫୁଛି ବୋଲି

କି'ଏ ପଚାରେ

ଅଣନିଃଶ୍ଵାସୀ ଜୀବନ ଜିଉଁଛି ବୋଲି

କିଏ ଉଖାରେ

ଆପଣାର କେହି ମିଳିଗଲେ

ଆଖି ଲୁହରେ କୁହନ୍ତି

ତ୍ୟାଗ ତର୍ପଣରେ ଲେଖନ୍ତି

ମୌନୀ ଅବତାର ପରଦା ପଛେ

କେତେ ହାହାକାର ଛୁପିଛି

କେତେ ତିରସ୍କାର ଲୁଚିଛି

କେତେ ସଂସ୍କାର ମିଶିଛି

ସବୁ ଖୋଲି କରି ବୋଲନ୍ତି

କେତେ ଲାଞ୍ଛନା ପିଇବାକୁ ପଡ଼େ

ନୀଳକଣ୍ଠ ସମ୍ମାନରେ ସମ୍ମାନିତ ହେବାକୁ

କେତେ ବିଷପାନ କରି ହଜମ କରିବାକୁ ପଡ଼େ

ହସି ହସି ସବୁ ସହିବାର ମାନେ

ପରିବାର ହସିବ

ସମସ୍ତଙ୍କୁ ନେଇ ସଂସାର ରଥରେ ସାରଥୀ

ହେବାକୁ ହେଲେ

ଶୁଣି ବି ଅଶୁଣା

ଦେଖି ବି ଅଦେଖା

ଅନ୍ଧ ମୂକ ବଧିର ପରି ଅଭିନୟ କରିବାକୁ

ପଡିବ

ଦୁଃଖ କେବଳ ଏତିକି

ଏହି ତ୍ୟାଗ ବଳିଦାନ 

ଏହି ତପସ୍ୟା ପରେ ବି

କେହି ଜଣେ ବି ନିଜର ଅତି ଆପଣାର ଲାଗୁଥିବା ମଣିଷ ମାନଙ୍କ ମୁଁହରେ

ପଦେ ଅଧେ ଆହା ବି ମିଳିବା ଚିନ୍ତାରହିତ

କେବେ ଦରଦୀ ଦୟାଭାବ ବି କଳ୍ପନାତୀତ

ପ୍ରଶ୍ନ ଉଠେ !

ତ୍ୟାଗ କରିବ ଜୀବନ ଯାକ କାହିଁକି ?

ଖେଣ୍ଟିଆ ର ଶିକାର ହେବାକୁ

ତିଳ ତିଳ ବଳିଦାନ ଦେବ ବା କାହିଁକି ?

ବାକ୍ୟ ବାଣରେ ଜର୍ଜରିତ ହେବାକୁ

ନିଜେ ନିଜ ଶରଶଯ୍ୟାରେ ବିଦ୍ଧ ହେବ ବା କାହିଁକି ?