ବର୍ଷା

ପ୍ରକୃତିର ଶୋଭା ରାଶି ଯେ ଅବର୍ଣ୍ଣନୀୟ

ଅନୁଭବେ କବି ପ୍ରାଣ ନିରତେ ଅଥୟ ।

ବର୍ଷା ଋତୁ ଚିତ୍ତହାରୀ କରେ ଆକର୍ଷଣ

ଯେସନେ ମରୁ ପୃଷ୍ଠରେ ତୁଷାର ବର୍ଷଣ ।

ଗିରି ଶିଖରେ କୁହୁକ ବାରିଦ ମେଖଳା

ଶୀତ ସମୀରଣ ଲାଗି ବେଶ ତା ଚଞ୍ଚଳା ।

ବଜ୍ର ହସ୍ତ ଧରି ସଂଗେ ଆସେ କ୍ଷଣପ୍ରଭା

ବ୍ୟାଜ ରୂପେ ଶକ୍ତି ଭରି ଚମକାଏ ଶୋଭା ।

ଝର୍ଝର ନାଦରେ ଉଚ୍ଚ ଶିଖରୁ ଝରଇ

ଶିଳା ବନ୍ଧୁର ଶେଯକୁ ସଂଗତେ ସେ ନେଇ ।

ନିମଗ୍ନା ଚିତ୍ତ ଲୋଡ଼େ ଅଗାଧ ସାଗର

ଆଡ଼ିବନ୍ଧ ବାନ୍ଧି କିଏ ପଥେ ହେବ ସ୍ଥିର ।

ଅତି ପ୍ରଖର ଉତ୍ତାଳେ ନଦୀ କରେ ଗତି

ଅସରା ଆସରା ବର୍ଷା ସାଥେ ଥାଏ ମାତି ।

ବର୍ଷା କାଳ ଚତୃଦିଗ ଲାଗେ ସବୁଜିମା

ପ୍ରକୃତି ରାଣୀ ବେଶକୁ କି ଦେବା ଉପମା ।

କାହିଁ ଶିଖି ନୃତ୍ୟ କରେ ଦେଖିଣ ବାରିଦ

କାହିଁ ପୁଣି କାକ ଶାରୀ ସ୍ନାନ ରତେ ମୁଗ୍ଧ ।

ଶୁଷ୍କ ପ୍ରାଣ ପୁଲକିତ ଲଭି ସୁଧା ବାରି

ତୃପ୍ତ ଅନୁଭବେ ଯାଏ ସବୁ ଦୁଃଖ ସରି ।

କେବେ ପୁଣି ବିହାୟସେ ଭାସେ ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ

ସେ ଅପୂର୍ବ ଦୃଶ୍ୟ କିବା ଭୁଲି ହୁଏ ମନୁ ।

ନଦୀ ହୁଏ ପୂର୍ଣ୍ଣଗର୍ଭା ଭାବ ଟଳମଳ

କାହିଁ ଦୁର୍ବଳ କାନ୍ଥକୁ ଲଗାଏ ସେ ବଳ ।

ନିର୍ଝରଣୀ ତଟେ ବୃକ୍ଷ ପହରୀ ସମାନ

ମଥା ଟେକି ବେନି କୂଳ କରେ ଅନୁଧ୍ୟାନ ।

କେବେ ମାତ୍ରାଧିକ ଜଳ ଖେଳାଏ ଭଉଁରୀ

ପ୍ଳାବିତ ଡେଣାକୁ ମେଲି ଚଉଦିଗେ ଘେରି ।

ଆପଣା କାୟା ବିସ୍ତାରୀ ଦେଖାଏ ସେ କୋପ 

ନିରାଶ୍ରୟ ଜନ ଗଣ କରନ୍ତି ଯେ ତପ ।

ମଥା ପରେ ଛାତ୍ରୀ ଧରି ଚଳନ୍ତି ବାଟୋଇ

ଆଶ୍ରୟେ ଗହଳ ଶାଖା ଲୋଡ଼ନ୍ତି ଯେ ସେହି ।

ଖେତ ସାରା ବର୍ଷା ବାରି ଅତି ମନୋରମ

ହାସ୍ୟ ମୁଖ ଚାଷୀ ପୁତ୍ର ନିଷ୍କଣ୍ଟକ ସମ ।

ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀ ଜୀବନ ହୁଏ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଦୁଃସହ

ବିଦ୍ୟାଳୟ ପଥେ ଆସେ ଜଳର ସମୂହ ।

ଥର ଥର ଓଠ କଂପେ ଲାଗି ବର୍ଷା ପାଣି

ତଥାପି ଆନନ୍ଦେ ଆସି ଲଗାଏ ସେ ଶ୍ରେଣୀ ।

ଜଳ ବିହୁନେ ସୃଷ୍ଟି ଯେ ସଦା ହୁଏ ନାଶ

ସଲିଳ ସରସେ ପୁଣି ଖେଳି ଯାଏ ହସ ।