ବର୍ଷା ତୁମେ ନିଷ୍ଠୁର

ହେ ବର୍ଷା, ତୁମେ ଏମିତି ବର୍ଷିବ ଜାଣି ନଥିଲି, 

ଟୁପୁ ଟୁପୁ ହୋଇ ବରଷିବ ବୋଲି ମୁଁ ଭାବିଲି ।

କିନ୍ତୁ, ଆକାଶର ଯେବେ କଳାହାଣ୍ଡିଆ ସେହି ବାଦଲକୁ ଦେଖିଲି

ଭାବିଲି, ତୁମେ ବୋଧେ ମିଛରେ ମୋତେ ଡରାଉଛ ବୋଲି ।

ପୂର୍ବରୁ ତୁମେ ଏମିତି କେତେ ଥର ଡରାଇ ଦେଇଥିଲ, 

କିନ୍ତୁ ଏଥର ତୁମେ ତୁମ ଅସଲି ରୂପ ଦେଖାଇଲ ।

ବାଟରେ ଚାଲୁ ଚାଲୁ, ବାଦଲକୁ ଦେଖି ମୁରୁକି ହସୁଥିଲି, 

କିନ୍ତୁ ତୁମ ମୁଷଳ ଧାରରେ ଭିଜି କଲବଲ ହେଲି ।

ଦେଖୁ ଦେଖୁ ସତେ ତୁମେ ଭୀଷଣ ରୂପ ନେଲ, 

ବୋଧହୁଏ ମୋର ହସ ଦେଖି ତୁମେ ସତେ ରାଗିଗଲ ।

ରାସ୍ତା ଘାଟ ସବୁ ତୁମ ବୃଷ୍ଟିରେ ତୁମେ ଭରିଦେଲ, 

ଜୀବ ଜୀବନକୁ ସୁରକ୍ଷା ପାଇଁ ବଡ଼ ବାଧ୍ୟ କଲ ।

ନଦୀ ନାଳ ଭରି ତୁମେ ବୋଧେ ତାଙ୍କୁ କହିଲ, 

ତୁମ ସଙ୍ଗେ ମିଶାଇ ଆମ ସଙ୍ଗେ ଦାଉ ସାଧିଲ ।

ସେମାନେ ଉଶୃଙ୍ଖଳ ହୋଇ ତାଙ୍କ ତୀର ସବୁ ଲଙ୍ଘିଲେ, 

କେତେ କେତେ ଧନ ଜୀବନ, ସବୁ ନଷ୍ଟ କରିଦେଲେ ।

ତୁମ କଥା ଶୁଣି ବୋଧେ ସାଗର ସାଥୀ ହେଲା, 

ଲଘୁ ଚାପ ସୃଷ୍ଟି କରି ତା ଜୁଆର ସୀମା ଲଙ୍ଘିଲା ।

ଦେଖୁ ଦେଖୁ ଚଉଦିଗ ହେଲା ଖାଲି ଜଳ ମଗ୍ନ, 

ଭୟରେ ବିଚଳିତ ହେଲା ଧରା ପୃଷ୍ଠେ ସଭିଙ୍କ ମନ ।

ବଡ଼ କଷ୍ଟ କରି ଯେବେ ଫେରିଲି ନିଜ ଗୃହକୁ, 

ଅସହ୍ୟ ହେଲା ଦେଖି ଜଳମଗ୍ନ ଦାରୁଣ ସେହି ଦୃଶ୍ୟକୁ ।

ଦେଖୁ ଦେଖୁ ଦ୍ୱିପ୍ରହର ଠାରୁ ସନ୍ଧ୍ୟା ହୋଇ ଗଲା, 

ତଥାପି ତୁମ ଗର୍ଜନ ବର୍ଷଣ ଟିକେ ଉଣା ନହୋଇଲା ।

ଭାବିଲି ଏପରି ରୂପ କେବେ ତୁମର ଦେଖି ନଥିଲି, 

କାହିଁକି ସେହି ତୁମ ବାଦଲକୁ ଦେଖି ହସି ଦେଲି ।

ସଭିଙ୍କର ଦୁଃଖ ଦୁର୍ଦଶା ଦେଖି ବଡ଼ ଚିନ୍ତାରେ ପଡିଲି, 

ମନେ ମନେ ଅନୁତାପର ବହ୍ନିରେ ଖାଲି ବହୁତ ଜଳିଲି ।

ନୀରବରେ ହାତ ଯୋଡି ତୁମକୁ ଚାହିଁ ପ୍ରାର୍ଥନା କଲି, 

ନିଜର ଧୃଷ୍ଟତା ପାଇଁ ତୁମକୁ ବହୁତ କ୍ଷମା ମାଗିଲି ।

ବୋଧହୁଏ ତେବେ ତୁମେ ଟିକେ ମୋତେ ଦୟା କଲ, 

ଧୀରେ ଧୀରେ ତୁମ ଦାରୁଣ ବର୍ଷଣକୁ ଶାନ୍ତ କରିଦେଲ ।

ତୁମ ଦୟା ଦେଖି ମନ ଟିକେ ଆଶ୍ୱସ୍ତ ହେଲା, 

ଦେଖୁ ଦେଖୁ ସନ୍ଧ୍ୟା ଯାଇ ରାତ୍ରି ଉଭା ହେଲା ।

ସମସ୍ତ ଜୀବ ଜଗତ ରହିଲେ ଏବେ ଜଳବନ୍ଦୀ ହୋଇ, 

ଆକୁଳେ ଖୋଜିଲେ ଉପାୟ ନିଜ ନିଜର ଉଦ୍ଧାର ପାଇଁ।

ମନେ ମନେ ସଭିଏଁ ଭାବିଲେ, ବର୍ଷା ତୁମେ ନିଷ୍ଠୁର, 

ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ଦହଗଞ୍ଜ ହେଲୁ ପାଇ ତୁମ କଠୋର ପ୍ରହାର ।