ବରଷା ଓ ବିରହ

ବରଷା ଆଉ ବିରହ 

ଭାରି ପୀଡା ଦାୟକ

ନ ଭିଜିବା ଲୋକ କଣ

ଜାଣିଛି ବାଦଲର ସ୍ୱାଧୀନତା?

ବିରହ ପୀଡାରେ ପୀଡିତ ଯେ ନ ହେଇଛି

ସେ କଣ ଯେ ଜିଁଛି ଜୀବନ?

ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ନିଦ ରେ ଯେ ଶୋଇଛି 

ସେ କଣ ଜାଣିଛି ଜାଗର ଦୀପର ଔଜଲ୍ୟ?

ବାଃ, କି ଭଲ ଲାଗେ...

ଏ ପୀଡା ମୋର ଏମିତି ଥାଉ

ଏ ଶକ୍ତ ହୃଦୟ ବିନ୍ଧା ମୋ ଅନ୍ତରଙ୍ଗ ପୀଡା 

ଭାବୁ ଭାବୁ ଆଖିରେ ବର୍ଷା

ଛଳ ଛଳ ହୋଇ ବୋହିଯାଏ

କେତେବେଳେ

ଛକ ଉପରେଗାଡ଼ିଚଲେଇବା ବେଳେ

କେତେବେଳେ

ଦୋକାନରୁ ଫେରିବା ବେଳେ 

କେତେବେଳେ ନିଶବ୍ଦ ରାତିରେ

କେତେବେଳେ ସଞ୍ଜବତୀରେ 

ଛାଇ ଛାଇକା ନିଦରେ

ତ କେତେବେଳେ

ଝାଇଁ ଝାଇଁକା ଖରାରେ 

ମୁଁ ବୋଧେ ଭଲପାଇ ଗଲିଣି

ରହି ରହି ମନରେ ଉଠୁଥିବା ଏ ପୀଡାକୁ 

ତୁମେ ଦେଇଥିବା ଚାରି ପଟ ଛୁଡ଼ି ଆଉ ପାଟ 

ସହିତ ଏ ପୀଡାକୁ ମୁଁ ମୋ ଛାତି ସିନ୍ଦୁକରେ

ଆଉଜେଇ ଦେଇଛି ସଜତ୍ନରେ ଏକ

ଦୁର୍ଲଭ ମୁକ୍ତା ପରି l

ଦୂରେଇ ରହିବାର ବିବଶ ବ୍ୟଥା

ଦେଖେ ବିବାହର ସୁଖସ୍ବପ୍ନକୁ ଏକ ନବବଧୂ ସାଜି 

କାହିଁକି କେଜାଣି, ମନମୋର ଏକାନ୍ତରେ

କାନ୍ଦିବାକୁ ଇଚ୍ଛାକରେ ଖାଲି କାହାପାଇଁ ଆଜି..।