ବୋଉର ଚୁଲୀ

ବୋଉ ର ଚୁଲୀ

କ୍ଷୁଧାର ଏକ ଶାନ୍ତି ଆଳୟ

ଯେଙଠି ଆନନ୍ଦ ଲୁଚିଥାଏ

ସକାଳଠୁଁ ସଞ୍ଜଯାଏ ଜଳୁଥାଏ

ଭୋକିଲା ପେଟର 

ଭୋକ ମେଣ୍ଟିବା ପାଇଁ

ଯେଙଠିକି ବୋଉର ସବୁକିଛି

ଦୁଃଖ ଓ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଜଳିଜଳି ଲିଭିଯାଏ

ଆଖି ଲୁହର ଝରଣାରେ।

ଫୋଫାଡି ଚାଲେ ଖଣ୍ଡବିଖଣ୍ଡିତ

କଷ୍ଟର ଜାଳେଣି ସବୁ ସେହି ଚୁଲୀକୁ

ତା ଜୀବନ ଆଉ ଯୌବନକୁ

ଅହରହ ଜାଳିଚାଲେ ଜାଳେଣି ପରି

ପରିବାରର ସମସ୍ତଙ୍କ ଶାନ୍ତି ପାଇଁ

ଜୀବନର ଜଂଞାଳ ଚୁଲୀରେ।

ଜାଳେଣି ତ ଜଳିଚାଲେ 

ଆଉ ବୋଉ ସେମିତି ଜାଳୁଥାଏ

ତାର ସମସ୍ତ କଷ୍ଟ ଓ ଆୟୁଷକୁ

କେତୋଟି ଭୋକିଲା ପେଟରେ

ମୁଠାଏ ଦାନା ଓ ତୋରାଣୀ ଦେବାକୁ।