ବନ୍ଦୀ ଯାଯାବର

ମନ ମୋର ଥିଲା କେବେ

ଅନନ୍ତ ଆକାଶର ସମସ୍ତ ମୁକ୍ତ ବିହଙ୍ଗଟିଏ

ଆଖି ନିତି ଦେଖୁଥିଲା ସ୍ବପ୍ନ ଅସୁମାରି

ଜଙ୍ଗଲର ଫଳ ଖାଇ ଝରଣାର ଜଳ ପିଇ

ବୁଲୁଥିଲା ଉଡ଼ି ତମାମ ଆକାଶ

ଆପଣାର ରଙ୍ଗବେରଙ୍ଗୀ ପକ୍ଷ ଝାଡି ।

ହେଲେ ଆଜି କେଉଁ ଅଜଣା ଅଶୁଣା

ଅନାହୂତ ସଙ୍ଗୀତର ମଧୁର ମୂର୍ଚ୍ଛନାରେ

ମନ ମୋର ହୋଇଗଲା ବନ୍ଦୀ

ହାତରେ କଡ଼ି ଆଉ ପାଦରେ ବେଡ଼ି

ପିନ୍ଧି କଏଦୀଟିଏ ପରି ରହିଛି ପଡ଼ି

ଜୀବନର ଅନ୍ଧାରୀ କୋଠରୀରେ ।

ହଁ, ଏଠି ଖାଦ୍ୟ ଖୋଜିବା ପାଇଁ

ନିତି ନିତି ଦୁରକୁ ଦୂରକୁ

ଉଡ଼ିବାକୁ ପଡେ ନାହିଁ ସତ

କିନ୍ତୁ ମୁକ୍ତ ବାୟୁରୁ ମୁହିଁ ବଞ୍ଚିତ

କାହା ଆଗରେ ବଖାଣବି

ଅବା ମୋର ଏଇ ଦୁଃଖ ।

ଶତ ଚେଷ୍ଟା କଲେ ସୁଦ୍ଧା

ମୁକୁଳି ହୁଏନି ଶିକୁଳି ମଧ୍ୟରୁ

ଜଙ୍ଗଲର ଫଳ ଝରଣାର ଜଳ

ଆଜି ମୋ ଲାଗି ପରାହତ ସ୍ବପ୍ନ

ମୁକ୍ତ ଆକାଶ ଅପହଞ୍ଚ ଦୂରତାରେ

ହାତ ଠାରି ଇସାରାରେ କହେ

ମୁଁ କାଳେ ଏକ ବନ୍ଦୀ ଯାଯାବର ।