ବିୟୋଗ

ମନ ମୋର ଆଜି କାହିଁକି କେଜାଣି

କାହାକୁ ଖୋଜୁଛି ଏତେ ।

କାହାକୁ କହିଲେ କିଏ ତ ବୁଝିବ

ମନର ଭାବନା ସତେ ।

ତୁମ ପାଇଁ ଆଜି ଆଖିରେ ସତେ କି

ନିଦ ତ ଆସୁନି ମୋର ।

ଟୋପା ଟୋପା ହୋଇ ଆସୁଅଛି ଚାଲି

ଅକୁହା ମୋର ଅଶ୍ରୁଧାର ।

ଭାବି ଭାବି ଆଖି ଲାଲ ହୋଇଗଲା

ତୁମ କଥା ମନେ ପଡ଼ି ।

ତୁମ ପରି ଅବା କିଏ ବା ଡ଼ାକିବ

ମତେ ଶୁଣି ଯାଅ ବୋଲି ।

ଆସେନାହିଁ ନିଦ ଅପସରା ସ୍ମୁତିରେ

ତକିୟାରେ ଭିଜେ ଲୁହ ।

ତୁମ ବିନା ଏଠି ସବୁ ଅସାର

ମନେ ହତାଶର କୋହ ।

ସ୍ୱାମୀ ଙ୍କ ମହତ୍ୱ ଜାଣିବା ଆଗରୁ

ଚାଲିଗଲ କେଉଁଠାକୁ ଉଡି ।

ତୁମେ ଥିଲେ ଆଜି ଅଲଗା ଘଟନ୍ତା

ଭାବୁଜି ଖଟରେ ପଡ଼ି ।

ପତି ବୋଲି ଯେଉଁ ଦୁଇଟି ଅକ୍ଷର

ଭଲରେ ଜାଣିନି କେବେ ।

ତୁମ ପାଖରେ କେତେ ଖୁସି ଥିଲା

ସେକଥା ଭାବୁଛି ଏବେ ।

କେଉଁ ରାଇଜକୁ ଚାଲିଗଲ ତୁମେ

ଆସନ୍ତା କି ଥରେ ଫେରି ।

ତୁମେ ଥିଲ ଆମ ପାଇଁ ବିଶାଳ ଆକାଶ

ମନ ଖୋଲା ଏକ ବହି ।

ଯେଉଁ ଆକାଶରେ ଉଡି ବୁଲି ଥିଲି

ଖୁସିରେ ଆନନ୍ଦ ହୋଇ ।

ସମସ୍ତେ ଥାଇକି ତଥାପି କାହିଁକି

ଏକା ତ ହୋଇଛି ଯାଇ !

ଭାବୁଛି କେଜାଣି ତୁମେ ଥିଲେ ଏବେ

ପାଖକୁ ଆସନ୍ତା ଧାଇଁ ।

ମନ ମନ୍ଦିର ରେ ପୂଜା ପାଉଥିବ

ବର୍ଷ ବର୍ଷ ଚିର କାଳ ।

ତୁମରି ସ୍ମୁତି କୁ ସାଇତି ରଖିଛି

ତୁମେ ଘେନ ପ୍ରଣାମ ମୋର ।

ଆତ୍ମା ନା ମରିଛି ନା ମରିବ କେବେ

ସେ ତ ଅମର, ନିରାକାର ।

ତୁମେ ଯାଇ ବସ ବୈକୁଣ୍ଠ ପୁରରେ

ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପାଖରେ ଏତିକି ଗୁହାରୀ ମୋର ।