ବିଂଶ ଏକବିଂଶରେ ଜୀବନ ଯାତ୍ରା

ପ୍ରତି ଦିନ ପୂର୍ବାକାଶ ମାଖେ ଅରୁଣିମା

ଯେବେ ବାଳ ରବି ହସି ଦେଇଯାଏ ଚୁମା |

ହୃଦରେ ଲହଡି ଭାଙ୍ଗେ  କେତେ ନୂଆ ଆଶା

ମନେ ଜାଗେ ଉଦ୍ଦୀପନା କର୍ତ୍ତବ୍ୟର ନିଶା |

ସବୁ ଚିହ୍ନ ହଜିଯାଏ  ପୂରୁବ ଆକାଶେ

ଦିବସର ଅଗ୍ରସରେ  ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ପ୍ରକାଶେ|

ଦିବସର ଅନ୍ତ ହୁଏ  ଲୁଚିଯାଏ ରବି

ଧରଣୀ ଧାରଣ କରେ ଘନ କଳା ଛବି |

ଅନ୍ଧକାର ମାଡିଆସେ ଆଶା ମରିଯାଏ

ନିଦ୍ରାଦେବୀ କୋଳେ ସର୍ବ ପ୍ରାଣୀ ନିଦ୍ରାଯାଏ|

ରାତି ପାହିଯାଏ ପୁଣି ଆସଇ ପ୍ରଭାତ

ନୂଆ ଆଶା ନେଇ ଜନ ହୁଅଇ ଜାଗ୍ରତ |

 ଦିନ ରାତି ଚକ୍ରାକାରେ ଯାଆସ ଏମନ୍ତ

କରୁଥାଏ ମଣିଷକୁ ନିତି ହନ୍ତସନ୍ତ |

ବିଂଶଉନବିଂଶ ଆଣି କରୋନା ରାକ୍ଷସ

ସାରା ବିଶ୍ବେ  ତ୍ରସ୍ତ କରି ରଚିଲା ସନ୍ତ୍ରାସ |

ବିଂଶ ବିଂଶ  କଟିଗଲା  ଗୃହବନ୍ଦୀ ହୋଇ

ସର୍ବ ନେତ୍ରେ ଦିଶୁଥିଲା ମୃତ୍ୟୁ କଳା ଛାଇ |

ଛଡାଇଲା ରୋଜଗାର ଛଡାଇଲା ପେଷା

ସାରା ପୃଥିବୀର ଜନେ ଭୋଗିଲେ ଦୁର୍ଦ୍ଦଶା |

କ୍ରୀଡାଙ୍ଗନେ ଶୁଭିଲାନି  ପିଲାଙ୍କ ଚିତ୍କାର

ବିଦ୍ୟାଳୟ ବନ୍ଦ ହେଲା ଦୁର୍ଦ୍ଦିନ ଶିକ୍ଷାର |

ଆଶଙ୍କାର ମଧ୍ୟେ ବିଂଶ ବିଂଶ ହେଲା ଶେଷ

ନୂଆ ଆଶା ନେଇ ଆସି ବିଂଶ ଏକବିଂଶ |

ପୃଥିବୀର ବୁକୁପରେ  ଆଶାର ସଂଚାର

କରି ବିଂଶ ଏକବିଂଶ ଆସିଲା ଏଥର |

 ପ୍ରତିକାର ପାଇଁ ନର ହୋଇଲା ତତ୍ପର

ମହାମାରୀ ଚକ୍ମା ଦେଇଗଲା ବାରମ୍ବାର|

ଆଲ୍ଫା ଡେଲ୍ଟା ଠାରୁ ଓମିକ୍ରନ୍ ରୂପରେ

ମହାମାରୀ  ସନ୍ତାଇଲା ନାନାଭାବେ ନରେ|

ପୃଥିବୀରୁ ନେଇ କେତେ ଅମୂଲ୍ୟ ଜୀବନ

ରଚିଗଲା ହାହାକାର ଅତିଷ୍ଠ କରିଣ |

ଧୀରେ ଧୀରେ ସ୍ବାଭାବିକ ହେଉଛି ଜୀବନ

ଭୀତ ତ୍ରସ୍ତ ଅବସ୍ଥାରେ  ପୃଥିବୀର ଜନ |

ବିଂଶ ଏକବିଂଶ ଦେଇ ନୂତନ ଭାକ୍ସିନ

ଆଣ୍ଟିବଡି ସୃଷ୍ଟିକରି ବଞ୍ଚାଏ ଜୀବନ |

ସତର୍କତା ସବୁଠାରୁ ଜରୁରୀ ଅଟଇ

ମହାମାରୀ ପ୍ରତିରୋଧ ପ୍ରତିକାର ପାଇଁ |

ପ୍ରତିରୋଧ ପ୍ରତିହତ କରିବାଠୁ ଭଲ

ଏହି କଥା ମନେ ରଖ ଭାବ ନାହିଁ ଗେଲ |