ବଇନା

ବଇନା ଦେଲାଣି କାଳ ଯିବି ମୁହିଁ ସ୍ବର୍ଗଦ୍ବାର

କିଆଁ ଆଉ ଅହଂକାର ଧରି ହେବି ହରବର

ନଖୋଜି ମୁକତି ପଥ ଭିଡ଼ି ମୋ ଜୀବନ ରଥ

ନେଉଥିବି ଲୋଭ ମୋହେ କରି ମନ ବଶୀଭୂତ ।

ଦିନେ ମାଟି ଦେହ ପାଇଁ କେତେ ପ୍ରେମ ଥିଲା ରହି

ହୁଏ ଆଲୋଡି଼ତ ମନ ଯାହା କଳ୍ପି ନ ହୁଅଇ

ତା'କୁ ସୁଖ ଦେବାପାଇଁ ଥିଲି ବିପଥରେ ଧାଇଁ

ପରିଣାମ ଆଜି ମୋତେ ସେସବୁ ଦିଏ ବୁଝାଇ ।

ଯାହା ନୁହଁଇ ନିଜର କହି ତା'କୁ ମୋର ମୋର

ମିଛେ ହେଉଥିଲି ବାଇ ଚିନ୍ତି ମନେ ନିରନ୍ତର

ସାଂସାରିକ ସୁଖବଳ ଶରୀର ପାଇଁ କେବଳ

ଆତ୍ମା ଛାଡ଼ି ଚାଲିଗଲେ ଶବ ବୋଲିବେ ସକଳ ।

ଆସିଥିଲି ଶୂନ୍ୟ ହସ୍ତେ ଯିବି ପୁଣି ଶୂନ୍ୟ ହସ୍ତେ

ଛ'ଖଣ୍ଡ କାଠ କେବଳ ମଶାଣିକୁ ଯିବ ସାଥେ

ଜୁଇ ପରେ ଜଳୁଥିବ ପଞ୍ଚଭୂତର ଶରୀର

କର୍ମ ଅନୁଯାୟୀ ଆତ୍ମା ପ୍ରାପତ ନବ ଶରୀର ।