ବିଜନତା

କେବେ କେବେ ଶୀତ ରାତିର ସେ ବିଜନତା 

       ଅଧିକରୁ ଅଧିକ ଭୟଭୀତ କରାଏ ମନକୁ

ବହୁ ପ୍ରଶ୍ନବାଚୀର ଦୋ'ଛକିରେ ଛିଡ଼ା ହୋଇ

       ଏ ମଣିଷ ଏକୁଟିଆ ପାଏ ସେବେ ନିଜକୁ ,

ଆକାଶର ହାତଧରି ପୃଥିବୀ ଚାଲିଥାଏ

         ଖାଁ ଖାଁ ଅନ୍ଧାରରେ ଆପଣାର ପଥରେ

ହେଲେ ଦରଦୀ ମଣିଷଟା ବଢିପାରେ

     ନା ଆଗକୁ ନା ପଛକୁ ସେ ବିଜନ ବେଳାରେ ,

ପଛକୁ ଫେରି ଚାହିଁଲେ ଦିଶିଯାଏ ଅତୀତ

          ବର୍ତ୍ତମାନର ଝର୍କାରୁ ପରଦା ଆଡେଇ,

ଅନ୍ଧାର ଅପସରି ଯାଇଛି ସିନା ଆଖିରୁ

          ନିର୍ଜନତା ଏବେ ବି ଶୋଇଛି କଡ଼େଇ ,

ଶୀତଟା ବି ସବୁଦିନେ ମନେହୁଏ ଯେମିତି ରକ୍ତଝରା 

       ଆସୁ ଆସୁ ହୋଇଥାଏ ବେପରୁଆ ଦିଗହରା

ତାକୁ ଦେଖିଲେ ହିଁ ଛାଇ ଯାଏ ବିଜନତା ଚାରିଆଡେ

      ସତେ ଅବା ଏଠି ସେଠି ସବୁଠି ସହର ସାରା ,

କେହି ଜଣେ ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରେ ମାଘର ସଂଜରେ

           କି ସମ୍ପର୍କ ମଣିଷର ବିଜନତା ସହିତ,

ଉତ୍ତର ମିଳେ , ଏ ପରିବ୍ୟାପ୍ତ ଦୁନିଆରେ

          ସେ ଦୁହେଁ ଛାଇପରି ଅଙ୍ଗାଙ୍ଗୀ ଜଡିତ ।