ବିଧବା

ଫରୁଆ ଭିତରେ ସିନ୍ଦୂର ଭରିଲେ

      ଆଉ କିସ ହେବ କୁହରେ ,

ସିନ୍ଦୂରର ଗାର କପାଳରେ ତା'ର

       ଶୂନ୍ୟ ରହିଗଲା ସିନ୍ଥିରେ।

ଅତି ଶରଧାରେ ନାଲି ଚୁଡ଼ି ଶାଢ଼ୀ

       ସାଇତି ଥିଲା ସେ' ପେଡ଼ିରେ ,

ବିଧବାର ବେଶ ସବୁ ସାରିଦେଲା

       ଆଉ ନାହିଁ ତାହା ଭାଗ୍ୟରେ ।

ସୁମଧୁର ସ୍ମୃତି ସାବିତ୍ରୀ ଶଙ୍ଖାକୁ 

       ଉତ୍ତାରି ଗାଧୁଆ ତୁଠରେ ,

ଖାଲି ହାତ ପରା ବିଧାତା ଲେଖିଛି

       ହତଭାଗିନୀ ତା' କପାଳେ ।

କେତେ ସରାଗରେ ମାଆ ଦେଇଥିଲା

       ଗହଣା ଗାଣ୍ଠି ତା' ବାକ୍ସରେ ,

ସେହି ସବୁ ଆଉ ଲୋଡ଼ା ନାହିଁ କିଛି

        ପିନ୍ଧିବାକୁ ପୂଜା ପର୍ବରେ ।

ସୁହାଗିନୀ ବୋଲି କେହି ଡାକିବେନି

        ମାଙ୍ଗଳିକ ଶୁଭ କର୍ମରେ,

ବିଧବା ନାମରେ କଳଙ୍କର ଟୋପା

       ଲାଗି ଯାଇଛି ତା' ମଥାରେ ।

ଆୟୁଷ ଅଛି'ତ ବଞ୍ଚିବାକୁ ହେବ

         ସଙ୍ଘର୍ଷ ପୂର୍ଣ୍ଣ ସମାଜରେ ,

ଘୃଣିତା ନୁହେଁ ସେ ଘୃଣାର ଚକ୍ଷୁରେ

     ଲୋକେ ଦେଖନ୍ତି ସଂସାରରେ ।

କାହାର ଝିଅ ସେ' ଭଉଣୀ'ବି କା'ର

        ବଧୂ, ପତ୍ନୀ ଅବା "ମାଆ" ରେ,

ସବୁ ସମ୍ପର୍କଟା ପରିହାସ କରେ

        ବିଧବା ନାରୀ କପାଳରେ।

ବଡ଼ ନିଷ୍ଠୁର ଏ' ଦଇବ ପ୍ରହାର

          ସହି ହୁଏ ନାହିଁ ମହୀରେ ,

କିଏସେ ଫେଡିବ ଅଭାଗିନୀ ଦୁଃଖ

        ବିଧବା ଜୀବନ ହାଏରେ ।

ନିଜ ପରିବାର ନିଜର ଲୋକଙ୍କ

         ଅତ୍ୟାଚାର ସହେ ଗୃହରେ ,

ଆଜି ଆଧୁନିକ ସମାଜରେ ମଧ୍ୟ

       ଅଶୁଭ ରୂପେ ସେ ଗଣାରେ ।

 

   ବିଧବା ଜୀବନ ହାଏରେ......