ବିଚ୍ଛେଦ

ତମ ଆଖିର ଝଲକ ଦେଖୁ ଦେଖୁ ମୁହିଁ

ନିଜର ଅସ୍ତିତ୍ବ ହରେଇଲି

ଚନ୍ଦ୍ରମା ବଦନି ଚନ୍ଦ୍ରମୁଖ ଦେଖି

ଆତ୍ମବିଭୋର ମୁଁ ହୋଇଗଲି ।

ସୁଶୀତଳ ଜଳେ ପଦ୍ମ ଢଳ ଢଳ

ପଦ୍ମମୁଖୀ ମୁହଁ ହଲୁଥିଲା

ପ୍ରେମରେ ସମ୍ମତି ଦେବାର ପରାୟେ

ହୃଦେ ଅନୁଭବ ହେଉଥିଲା ।

କେତେଦିନଲାଗି ଗଢିଥିଲା ବିହି

ରୂପେ ନିରୂପମା ଦିଶୁଥିଲା

ଏମିତି ପୁରୁଷ ନାହିଁ ଦୁନିଆଁରେ

ଘଡ଼ିଏ ନଚାହିଁ ଫେରୁଥିଲା ।

ପଞ୍ଚବାଣ ମାରି, ତୃଷାର୍ତ୍ତ ଆତ୍ମାକୁ-

ବିରହ ସନ୍ତାପ ଦହୁଥିଲା

କିବା ରତୀଦେବୀ ପୁରୁଷର ଧୌର୍ଯ୍ୟ

ପରଖିବା ପାଇଁ ପଠାଇଲା ।

ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟର ମଧୁ ପାନ କରୁକରୁ

ମଧୁଲୋଲୁପ ମୁଁ ହୋଇଗଲି

ରୂପର ପୂଜାରୀ ରୂପ ପୁଜୁ ପୁଜୁ

ପ୍ରେମ ପାଗଳ ମୁଁ ବୋଲାଇଲି ।

ପଥର ପଥୁକି ଅଦିନ ରୂପସୀ

ବାଟ ଭାଙ୍ଗି ତାର ଚାଲିଗଲା

ଚାତକ ପରାୟ ଚାହିଁ ରହିଥିଲି

ଜଳପାନ ତୃଷ୍ଣା ରହିଗଲା ।

ହୃଦୟକୁ ମୋର ଶତ ଖଣ୍ଡ କରି

ଗଭୀର ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦେଇଗଲା

ଅବିଛେଦ୍ୟ ବୋଲି ଯାହାକୁ ଭାବିଲି

ଦାରୁଣ ବିଚ୍ଛେଦ ଢାଳିଦେଲା ।